મેહિલે ફૈસાનેચાન : બે મિત્રોની વાર્તા ૧૯૧ બતમાં તમારા કરતાં નલિનીબહેનને અભિપ્રાય વધારે સાચા લાગે છે. શ્રી સ્ત્રીને વધારે એળખે. ૧ લા ઃ હા, ભાઈ, હા, પણ આજે જ એ બધી વાત ફૂટીને બહાર આવી. પેલી ધમપછાડા કરતી પેલાને માદા પ્રકીને નાસી જતી હતી, અને પેલા પગે પડીને ન જવાને વીનવતા હતા, ઝેર ખાવાની, દરિયામાં પડીને મરી જવાની વાતો કરતા હતા. અને છેવટે પેલી પેલાને તરડી, જેરથી ભડાક દઈ આરણું વાસી, બહારથી આળિયા દઈ, માથે પોટકું લઈ ચાલતી થઈ ગઇ. આ ૐ, તે પછી બે મિનિટે મેટરમાં બેસી સ્ટેશને આવ્યા. ત્યાં જરાક સારુ થઈ ને તે આઈ ટ્રેન ચૂકી, તે મેં જાતે જોયું. વાંસે ગમે..તે થયું હોય ! એ ભાઈ પછી મૂા હોય કે નિહ, મેં મારા મનમાં કહ્યું ‘ભાઈ તું મરી ચૂકેલે છે.’ ૨જો : નલિનીબહેને શું કહ્યું ? ૧ લા: એ તે અંદર હતી, અને મારે ઉતાવળ હતી. પશુ એમાં મારે અભિપ્રાય પૂછવાનું રહ્યું જ નથી ને ! પેલે આગન્તુક જે આ વાતને છેલ્લા ભાગ ઘણી જ ચિન્તાથી સાંભળતા હતા, તે ઘડિયાળમાં જોતા પૂરું ખાધા વિના ઊભા થયા અને ૧લા માણસ તરફ જોઈ તેણે પૂછ્યું. આગન્તુક : : તમે ૧૯મા અંગલાની વાત કરી છે ને? અને તે જવાબની રાહ જોયા વિના ચાલવા માંડયા. ૧લા : હા, કાં તમારે શું છે તેનું ? ( આગન્તુક જવા માંશ્રા પછી ) આ વળી તમારા બીજા અસહકારી જોઈ લ્યા ! સુન્દર ની વાત સાંભળીને ખાવાનું પડતું મૂકીને પાધરાક ઊડ્યા ! આ આગન્તુક કેમ ઊચો તે પેલા એ મશ્કરીએ ચડેલા તે ન સમજ્યા, પણ તમે તે સમજ્યા હશે. ન માણસા 70
