એકિલે ફેસાનેયાન : બે મિત્રની વાર્તા ૧૯૩ પ્રવેશ ન કરાવાય. પ્રેક્ષક નામ ન જાણુતા હોય ને નાટ્યકાર લેખમાં એ નામ વાપરે તે કેમ ચાલે ? પણ હું એ નિયમને ઉલટાવીને કહું છું, પ્રેક્ષક ન જાણે ત્યાંસુધી હું પેાતે જ એ નામ વાપરવાને નથી. નાટકમાંનું કશું પણ વાંચ્યા વિના નાટક જોવાથી પૂરેપૂરું સમજાય તે જ એ નાટક સાચું. [ પ્રમીલા : પ્રમુખ સાહેબ! વાર્તાકાર અમને વચમાં ખેલવા નથી દેતા તે તેમણે પેાતે પણ વચમાં ખેલવું ન જોઈ એ. મેં કહ્યું : હું પણ એ જ કહેવા જતા હતા. આ વિષયાંતર થાય છે. ધનુભાઈ : આ વિષયાંતર નથી અર્થાન્તરન્યાસ છે. કવિતામાં અર્થાન્તર આવી શકે તે વાર્તામાં પણ આવી શકે! ધીરુબહેન : એ જ્યાંસુધી લખેલું વાંચે છે ત્યાંસુધી વચમાં એલે છે એમ ન ગણવું. વાર્તા આગળ ચાલે છે. ] પેલી બાઈ દાખલ થઈ ને તરત પેલા પુરુષની સામે ટેબલને અડીને ઊભી રહી તેના પર લંભાઈ પુરુષ તરફ અત્યંત ક્રોધમાં હાથ કરી ખેલે છે. સ્ત્રી : આ જોયું ? પુરુષ : કેમ એકદમ જણાવ્યા વિના આવી ? સ્ત્રી : આ જોયા તમારા દાસ્ત ! એને મારે વિશે એવા વિચાર કરતાં શરમ પણ ન આવી ? આવાને દાસ્ત કરતાં શરમાતા નથી ? પુરુષ તારી કંઈ સમજવામાં ભૂલ તે નહિ થતી હેાય ? સ્ત્રી : મારી ભૂલ ! આ તે તમે શું કહેા છે? હું તે કાંઈ નાની કીકલી છું તે આવી ભૂલ કરું?
- વા તમાં મૂકેલી વાતચીત મેહફિલનાં સભ્યા વચ્ચે થાય
એવા સકત રાખેલા છે. ૧૩ 72
