મધુ : અને . .તારમાં શાન્તાબહેનના કશા જ સમાચાર નથી.
હરિભાઈ : તેનું કાંઈ નહિ. એ પણ ગભરાઈ ગઈ હશે બીજું શું ! અને તારમાં મુખ્ય કહેવું હોય તેટલું જ કહે ને : લે જા હવે, પાછાં ગિરિજાબહેન ચિંતા કરશે.
હરિભાઈનાં પત્ની શાન્તા, જે અત્યારસુધી આ વાત સાંભળતાં હતાં તે ધીમે દાદરો ચડી પાછાં જાય છે. મધુ ઓરડો છોડી જાય છે તેને હરિભાઈ નીચે સુધી મૂકવા જાય છે.
રાજપુરમાં ૧૯મા નંબરના બંગલામાં એક દરદી પથારીમાં પડખાભેર સૂતો છે. તેની સામે ખુરશી ઉપર હરિભાઈ બેઠેલા છે. ખાટલાના ઓશિકા તરફ ઓરડામાં વિભાગ કરવા એક પડદો રાખેલો છે. દરદી તંદ્રાવસ્થામાંથી ધીમે ધીમે જાગતો જાય છે. હરિભાઈ તેના માથા પર ધીમેથી હાથ ફેરવે છે. દરદીની આંખો ખૂલતાં
હરિભાઈ : દીપુભાઈ ! આ શું કર્યું?
દીપકરાય : મેં બરાબર જ કર્યું હતું. જે દવા લગાડાવતાં મને દુષ્ટબુદ્ધિ થઈ તે દવા પીને અંત આણવો એ જ ખરો ન્યાય હતો.
હરિભાઈ : દીપુભાઈ ! હવે એ વાત જવા દો. મારે એ સંબંધમાં લાંબી વાત કરવાની છે. પણ તમે હાલ તો ઘણા જ નબળા છો માટે પ્રથમ ખાઈ લો. પછી વાતો કરીશું.
દીપક : હરિભાઈ ! ખાવાની કે પીવાની વાત જ ન કરશો. તમારી આ ઉદારતા જોતા જાઉં છું તેમ તેમ મને મારો અપરાધ વધારે મોટો લાગે છે. અમુક નીચતા કર્યા પછી માણસ માટે એક જ સજા છે.
