હરિભાઈ : તમને શ્રમ લાગશે છતાં હવે છૂટકો નથી માટે કહું છું. ગુનાથી ઘણી મોટી સજા પોતાની મેળે ખમી લેવી એ સામા માણસ સામે ત્રાગું કર્યા બરાબર નથી ? એથી સામો માણસ સમાજમાં તો ખરો જ, પણ પોતાના મનમાં પણ કેટલો હીણો પડી જાય ? એ તો મારા સ્વભાવમાં નથી, નહિતર તમારા આવા મૃત્યુ પછી મારે પણ મરવું જ પડે.
દીપક : પણ આ ગુના માટે કોઈ સજા ઓછી નથી.
હરિભાઈ : સ્ત્રીના સ્પર્શથી મન આકર્ષાય એ બહુ વિરલ દાખલો છે એમ ? કોઈ પણ પુરુષ સ્ત્રીના સ્પર્શના આકર્ષણથી કેવળ ઊર્ધ્વ હોય એમ તમે માનો છો ?
દીપક : હા. ઘણાય હોય. દાખલા તરીકે તમને મારા જેવી નિર્બળતા આવે એમ હું નથી કલ્પી શકતો.
હરિભાઈ : તમે મારો દાખલો ટાંકો છો ત્યારે હું મારો જ દાખલો આપું છું. એક બાઈ સાથે હું ટેનિસ રમતો હતો. બાઈનું નામ નથી દેતો. ટેનિસ રમતાં તેને ઘણીવાર બૉલ આપતો. આપતાં આપતાં એકવાર મારો હાથ તેના હાથને અડ્યો. એ સ્પર્શે મને અસર કરી, અને હું માનું છું તેને પણ કરી, તે છતાં અમે રમ્યા કર્યું. એકાદ અઠવાડિયા પછી તે બાઈ મારે ઘેર આવી મને કહે ‘ચાલો હરિભાઈ, ફરવા આવવું હોય તો.’ મારું મન આકર્ષાયું. તે વખતે શાન્તા પાસે જ ઊભી હતી, તે તરફ નજર જતાં મને ભાન થયું, અને મેં એ બાઈને ચોખ્ખી ના પાડી દીધી. ત્યારથી મને સમજાયું કે મારામાં આ નિર્બળતા છે. હવે મારા કરતાં તમારો ગુનો શી રીતે વધારે મોટો ? બોલો !
દીપક : તમે મારા મિત્ર, એ રીતે વધારે મોટો. (થોડીવાર વિચાર કરી) અરે રે, પણ આ તો તમે મને સમજાવવા
