કરવા ના કહે છે. કોઈ મારો વિચાર કરો છો ? (બોલતાં બોલતાં વધારે ગુસ્સે થતી જાય છે.) સારું થયું તમને દાક્તરે સારા કર્યા. નહિતર તમને કંઈક થયું હોત તો હું ગિરિજાબહેન પાસે શું મોઢું બતાવત તેનો કાંઈ ખ્યાલ આવે છે? તમે ગઈ લડતમાં વચમાં પડીને એમને લાઠીમારમાંથી બચાવ્યા; અને હવે મારી ખાતર ગિરિજાબહેનનું સૌભાગ્ય. . .મારી જીભે એ બોલાતું પણ નથી ! (શાન્તાની મોટી આંખમાં પાણી ધીમે ધીમે ઉભરાતું જાય છે. પણ તે સંયમ રાખતી જાય છે, પાણીને પડવા દેતી નથી, અને બોલે છે.) હું એમને શું મોઢું બતાવું ! મારે તો પછી મરવું જ બાકી રહ્યું. (અસહ્ય આવેશમાં એકદમ ડૂસ્કું આવે છે અને તેનાથી આગળ બોલાતું નથી.)
દીપક : (એકદમ બેઠા થઈ હાથ જોડી) માફ કરો બહેન, મારી ભૂલ થઈ. તમે કહો તેમ કરવા તૈયાર છું. મારાથી તમારી આ સ્થિતિ જોવાતી નથી.
શાન્તા : તો ત્યારે છાનામાના ખાવા માંડો. કાલના ભૂખ્યા છો. દાક્તર કહે છે. તમારે તો ખવાય તેટલી વાર ખાવું જોઈએ.
હરિભાઈ : પણ ખાધાનું લાવ ત્યારે ને !
શાન્તા : હું સ્ટેશનેથી રોટી માખણ અને ચા લેતી આવી છું. દીપકભાઈને આ સ્ટેશનની ચા ભાવે છે. અને મુરબ્બો પણ કાઢી રાખ્યો છે.
શાન્તા ખાવાની સામગ્રી લઈ આવે છે–ગોઠવે છે. તે દરમિયાન હરિભાઈ દીપકરાયને તકિયા વગેરે નાંખી બેસારે છે. શાન્તા બન્નેને પીરસતી જાય છે ને વાતચીત આગળ ચાલે છે.
