ધનુભાઈ એ વાંચી રહીને કહ્યું : લ્યો હવે આના પર ટીકા કરો.
પછી પીણું પિરસાવા માંડે છે. સૌ પીવા માંડે છે.
ધીરુબહેન : વસન્તભાઈ, લ્યો હવે તમે ટીકા કરો.
મેં કહ્યું : મારે તો બહુ કામ છે. આ પીણા ઉપર પણ મારે જ અભિપ્રાય આપવાનો છે, તે જાણો છો ને !
ધીરુબહેન : નહિ. આ પીણું તો મેં બનાવ્યું છે. અને મારા પીણા ઉપર અભિપ્રાય આપવાનો આપણે વદાડ નથી. એટલે આજે તમારી સર્વ શક્તિ માત્ર વાર્તા ઉપર ટીકા કરવામાં વાપરો.
ધનુભાઈ : હા ખુશીથી. અને હું પ્રતિજ્ઞા કરું છું કે મારી વાર્તાનો હું મરણિયો થઈને બચાવ કરીશ.
પ્રમીલા : પણ આના ઉપર ટીકા કરવામાં બહુ વિચાર કરવો પડે એવું છે જ નહિ. આ બે મિત્રોની વાર્તા જ નથી. ચાર મિત્રોની છે.
ધનુભાઈ : ચાર મિત્રોની નથી. એ બે મિત્રોની બે જોડીઓ છે.
ધીરુબહેન : પણ આમાં એ પુરુષમિત્રો તો કશું જ કરતા નથી. બધું શાન્તા એકલી જ કરે છે.
ધનુભાઈ : એ તો પેલી વાર્તામાં પણ સ્ત્રીએ પતિના મિત્રને મળવાની હા પાડી ત્યારે જ વાર્તા આગળ ચાલી ને ! અને બીજું એ કે મારી વાર્તામાં જૂની વાર્તા કરતાં જે જે ફરક પડે છે તે નવા જમાનાની આવશ્યકતાને લીધે જ. નવા જમાનામાં જ્યાં સ્ત્રીનું અપમાન થયું હોય ત્યાં એ સ્ત્રીએ જ તેની માફી આપવી જોઈએ, અને સ્ત્રીએ જ પોતાના મનનું સમાધાન થયાની પ્રતીતિ આપીને મિત્રોની મૈત્રી અખંડ રાખવી જોઈએ.
