ધનુભાઈ : બર્નાર્ડ શૉ જેવા, નાટકની વચ્ચે લગ્નપ્રેમ કે અર્થશાસ્ત્રની પોતાની માન્યતા વિશે નાનો સરખો નિબંધ લખી શકે, તો હું આપણી મેહફિલમાં પ્રસ્તુત હોવાથી બે વાર્તાની સરખામણી કેમ ન કરું ?
પ્રમીલા : લો ભાઈ એ જવા દો. એ તો વસન્તભાઈ નક્કામા સમજ્યા વિના સોર્ય સોર્ય કરે છે. પણ તમે સાચા વિવેચક હો તો તમારી મેળે જ તમારા નાટકની ભૂલ બતાવો, લો.
ધનુલાઈ : જરૂર બતાવું—જો સમજવા જેટલી તમારામાં ધીરજ અને અક્કલ હોય તો.
ધીરુબહેન : હું તો તમારી સાથે સાક્ષાત્ ધીરજ તરીકે જ રહું છું ! અને બીજી રીતે રહી શકાય જ નહિ એ પૂરેપૂરું જાણું છું.
ધીરુબહેન, હું અને પ્રમીલા હસીએ છીએ, પણ ધનુભાઈ એમના તાનમાં આગળ ચલાવે છે.
ધનુભાઈ : મેં આ દૃશ્યકૃતિ આ શૈલીમાં લખી શા માટે તે સમજાવું. નાટકકાર વચમાં વચમાં બોલે તે શૈલીનાં દોષસ્થાનો કે ભયસ્થાનો મારે બતાવવાં હતાં. એટલું દોષસ્થાન તો તમે પણ સમજ્યાં કારણકે મેં બે વાર્તાઓને સરખાવી તે તમને ન ગમ્યું. પણ તેથી વધારે મારે બતાવવું હતું. ઘણી વાર વચમાં વચમાં જાતે બોલવાનું રાખવાથી નાટકકાર, એ વસ્તુ દૃશ્યમાં આવે છે કે નહિ, આવી શકશે કે નહિ તે તરફ બેદરકાર બનતો જાય છે. તમે બહુ વખાણેલી જેમ્સ બેરીની ‘ડિયર બ્રૂટસ' (Dear Brutus)ની કૃતિ લો. તેમાં એક પુરુષને પહેલાં લંગડી સ્ત્રી હતી અને તેના પગ નીચે તે હમેશાં ટેકણ મૂકતો. હવે તે સ્ત્રી મરી ગયા પછી બીજી સ્ત્રી પરણ્યો, તેને એવા ટેકણની જરૂર નહોતી, છતાં
