મારી બાને માટે મેં મગાવી છે. રાતે તેની તબિયત સારી નહોતી. અત્યારે ડોક્ટર વ્રજરાયની મેં સલાહ લીધી. તેઓ બાને પાછાં એસાઈલમમાં મોકલવાનું કહે છે. તમે બાને હળવે રહી બેસારી દો.
દયા૦ : ( હેબક ખાઈ જાય છે. ઝાઝીવારે ) હું એકલીથી એમને લવાશે નહિ, આપણે બન્ને જઈએ.
સુશીલા : હું તદ્દન થાકી ગઈ છું. તમે બહેનો એમને જાળવીને ગાડીમાં બેસારશો ?
[ચારેય મહેમાનો જાય છે. અંદરથી પ્રભા૦ને લઈ આવી ગાડીમાં બેસારે છે. પ્રભા શૂન્ચ જ દેખાય છે. ગાડીમાં તેને રવાના કરીને ]
બધાં મહેમાન : ત્યારે અમે રજા લઈએ ?
સુશીલા : હા. મને માફ કરો.
મિસિસ શાહ : સુશીલાબહેન ! આટલું બધું પોચું મન ન રાખીએ. બાને કાંઈ એવું ખરાબ નથી. માણસોને તો વહાલાં સગાં મરણપથારીએ હોય, ને પરણી લેવું પડે છે.
સુશીલા : એમાં બાનું કારણ નથી. ( ટેબલ પર થાકથી માથું નાંખી દે છે. )
બધાં૦ : ત્યારે અમે રજા લઈએ.
[ સુશીલા હાથથી રજા આપે છે. મહેમાનો જાય છે, તેમનો વાંસો દેખાય છે એટલે સુશીલા ઠુસકું મૂકે છે. જતાં જતાં મહેમાનો તેના તરફ એક નજર નાંખતાં જાય છે. દચા૦ દીન થઈ જોઈ રહે છે. તેના પર હાથ મૂકે છે, તેને પંપાળે છે, પાસે બેસે છે. ફોન સંભળાય છે. સુશીલા દયા૦ને ઊઠવા ઈસારો કરે છે. દયા૦ ઊઠે છે. ]
સુશીલા : હું ઊંઘી જાઉં છું. મને જગાડશો નહિ. મારું શરીર સારું નથી.
[ બન્ને જુદી જુદી દિશાએ જાય છે. પડદો પડે છે. ]
