જેલના કારકુને હા પાડી. જેલમાં વજન વધ્યાની વાત થઈ શકે અને ઘટ્યાની ન થઈ શકે એ કાયદાના અમંગલ અર્થથી વીનુની મા ફફડી ઊઠી. મૂંઝવણમાં તેની વાત કરવાની શક્તિ કુંઠિત થઈ ગઈ અને તેણે શી શી વાતો કરવાનું નક્કી કર્યું હતું તે સંભારવા લાગી. વીનુએ કહ્યું: “કેમ બા, શો વિચાર કરો છો ?” તેની બાએ વિચાર કર્યા વિના જ પૂછ્યું: “તારે અહીં રહેવાનું કેવું છે ? ઓઢવાનું પૂરું મળે છે કે નહિ ?”
વીનુ “હા બા” પૂરું કહી રહે તે પહેલાં અધિકારીનો હુકમ છૂટ્યોઃ “જેલની કાઈ પણ વાત ન કરતા.”
વીનુ વિશેષ બોલવા જાય તે પહેલાં તેણે ઉમેર્યું: “તમે તકરારી છો. તમારી મુલાકાતનો વખત પૂરો થયો છે. ઊઠો.”
વીનુ અને તેની બા બન્ને ઊભાં થયાં. માતા પોતાના એકના એક દિકરાની આ હાડછેડથી તદ્દન દીન બની ગઈ હતી. હજી તેને દિકરાને મળવાની ઉત્કંઠા જરાએ પૂરી થઈ નહોતી. ઓરડીનાં પથિયાં પર આવતાં વીનુએ કહ્યું: “લ્યો બા હવે જાઓ.” પણ માતાની પ્રેમભરી દીન દૃષ્ટિથી તે એક તસુ પણ ચાલી શક્યો નહિ. અનેક રીતે મૂંઝાયેલી માતા કોઈ નિગૂઢ બળોથી પ્રેરાયેલી એકદમ વીનુને મોઢે ગાલે અને ગળે પંપાળવા માંડી. “લ્યો બા ત્યારે હવે તમે જાઓ” એમ વીનુ બોલતો રહ્યો અને “બેટા આવજે હો” એવું અર્થ વગરનું વાક્ય બોતાં બોલતાં માતાએ તેને કેટલીએ વાર પંપાળ્યા જ કર્યું. આ દેવોને દુર્લભ દૃશ્યથી કંઈક જેલનો કારકુન પણ પીગળ્યેા કે શું, ઘણીવાર સુધી, ગાય વાછરડાને ચાટે તેમ, માતા પુત્રને પંપાળતી રહી. થોડીવારે કંઈક તૃપ્તિ થઈ હોય તેમ પંપાળતી રહી જઈ, વર્તમાન સ્થિતિ સમજી વીનુથી જુદાં પડતાં તેણે કહ્યું: “બેટા આવતે વખતે દિવાળીને લેતી આવું ? તેને બહુ જ મન છે.” વીનુએ માતાને આ
