દ્વિરેફની વાતા વિચિત્ર સ્થિતિમાં જેમ પંપાળવા દીધું હતું તે જ અધીનવી તેણે હા પાડી દીધી. “ બાપુ જાળવીને રહેજે ” કહી માતા ચાલી ગઈ. બારણા આગળ તેને ખરી ઉઘાડી આપી નહ તેથી તે ઊભી રહી. સામેની આરીમાંથી વીતુને બહાર કાઢતા હતા એટલે તેને રાકી હતી. આ કાયદાથી ફરી માએ દિકરાને જોયા. દિવાળીને આવવાની રજા આપી એ ડહાપણું કર્યું કે નહિ તેના વિચારમાં વીનુ નીચે જોઈ ચાલતા હતા, માતા સમજી પણ ખરી, પણ દિવાળીને લાવી શકારો તેના ઉત્સાહમાં ચાલી ગઈ. ગરીબ બિચારા વીનુ! ત્રણ વરસ ઉપર માના વાત્સલ્ય ભર્યાં હઠ આગળ તે પીગળી ગયા હતા તેમ તે આ વખતે બીજી પાર પીગળ્યા અને તેણે પેાતાની પત્નીને મુલાકાતે આવવા દેવાની હા પાડી! તે મુંબઈ યુનિવર્સિટીના ગ્રેજ્યુએટ હતા. પૈસે ટકે સાધારણ હતા. તેને નાને મૂકીને તેને પિતા દેવલોક પામ્યા હતા અને માતાએ કેટકેટલી આશાએ તેને ઉછેર્યો હતો. પણ એટલા માટે તેને ગરીબ બિચારા કહેવા જેવું નહેાતું. આ બધું તેણે સ્વાભાવિક રીતે જ સહન કર્યું હતું, ઊલટું, આ મુશ્કેલીઓએ તે તેનું ચારિત્ર ઘડયું હતું, તેને મજબૂત, મહત્ત્વાકાંક્ષી અને દૃઢ મનને બનાવ્યેા હતા. પણ છેલ્લાં થાડાં વરસથી તેના જીવનને અને મનને સાંસરું વીંધી એક શલ્ય પીડતું હતું અને તે જે જાણતા હેાય તેનાથી તે યાદ આવતાં જરૂર ‘ ગરીબ બિચારા વીનુ ’ એમ કહેવાઈ જાય! નાનપણથી માદિકરાને સારું બનતું. મા દિકરાને મોટા સુખી અને શક્તિશાળી જોવા ઇચ્છતી અને હજી સુધી દિકરાએ માતાને કશામાં નિરાશ કરી નહતી. પણ જુવાન વયમાં અને તે સાથે કાલેજમાં પ્રવેશ કરતાં તેના મહેચ્છાના વિચાર જેમ અનેક વિષયામાં વહ્યા, પ્રસર્યા, તેમ લગ્ન તરફ પણ E
