એ આ વચમાં ઉમેર્યું. મુલાકાત જિંદગીમાં દિવાળીને પતિને પહેલે જ સ્પર્શ હતા. આ માવી વિચિત્ર જગાએ, લેાકેાના દેખતાં, સાસુના દેખતાં, પતિએ બતાવેલા ઉમળકાથી તેનું માં શરમ આનંદ અને સૌભાગ્યના આચિંતા ભાનમાં લાલ થઈ ગયું. વીનુએ પહેલી જ વાર જોયું કે દિવાળો જરા ભીને વાન હતી પણ તેજસ્વી અને સુંદર હતી. “ આ ઝંડાવાળી દિવાળી તે તું ? અહીં ભામણાથી જગદીશ આગ્યેા હતા તે તારી વાત કરતા હતા, પણ મને શી ખબર તું હશ. તને ઝંડાવાળી શાથી કહે છે?” વીનુએ માને નહિં પૂછતાં પત્નીને સીધું જ પૂછ્યું. માતા તેના જોઈ રહી. આ પ્રશ્ન પૂછતાં વીનુની શી આંખા, શા હર્ષ, ઉત્સાહ ! જાણે કેટલાંએ વર્ષથી, મહત્ત્વાકાંક્ષા, ઉત્સાહ, કાઈ પણ નિષ્ટિ પાત્ર વિનાને પત્નીપ્રેમ, સંઘરી રાખેલા, એકદમ ધરતી ફાડી સેર ફૂટે એમ ફૂટી નીકળતા તેણે જોયા—તે જોઈ જ રહી ! દિવાળી હવે સ્વસ્થ થઈ હતી. એક સૈનિક સાથે વાત કરતી હોય તેમ “ એમાં તે કાંઈ મોટી વાત નથી કહી બધું વૃત્તાંત કહ્યું. સામું >> એમ .. અને પેલું મીઠું લઈ આવી’તી એ ય કહેતે ! ” માતાએ ૩૫ હવે વાતચીતના પહેરેગીરને માટે આ વધારે પડતું થઈ ગયું. તેણે કહ્યું: “ મીઠાની વાત ન કરે. . (6 જરા પણ ડઘાયા વિના દિવાળીએ ચલાવ્યુ: “ અમે પાણી ભરવા ગયાં'તાં. ત્યાં ઊતરવડથી માલની ગાડી આવી'તી. ગામમાં માલ કયાં રાખવશે તેની ગાડાધણીએ ચિતા કરતા હતા. ઉપર તેાફાન ઝઝૂમી રહ્યું હતું. જો વરસે તેા બધા માલ બગડે એમ હતું. એટલે હું, નગરોની દિકરી વછે, ને આપણી પાડાશણ રસિકા, ને ગારની ડાહી અમે બધાંએ એટ મેઢે સાર સાર કર્યું.” 14
