દ્વિરેફની વાત “ તો ચલો અભીસે. ૪ 'અન્ને વચ્ચે સમજુતી થઈ ગઈ અને સ્ટેશન તરફના રસ્તે બન્ને ચાલ્યા. હવે ગામમાં આ બે માણસે વધારે પ્રસિદ્ધ થયા અને તેમને વધારે પૈસા પણ મળવા માંડયા. એક દિવસ એ જ અને પેલા સારંગીવાળા ધરમશાળાના એટલા પર સુરદાસ પરદેશી ગાતા હતા. ત્યાં તેમણે ચિંતું જોયું કે પોતાના ગીતમાં કાઈ ત્રીજો અતિ મધુર સ્વર ભળેલા છે. પરદેશીએ બજાવતાં અાવતાં જોયું તે એટલા પાસેના કઠેડા ઉપર એક સ્ત્રી ઝૂકી રહી છે અને બહુ જ સ્વાભાવિક રીતે તલ્લીન થઈ સાથે સાથે ગાય છે. તેનું માથું ખુલ્લું હતું, કાળા વાળની સુંદર લટા ગળાની બન્ને આજુ ખભા ઉપર થઈ છાતી પાસે લટકતી હતી. તેના કપાળમાં ભસ્મના ચાંદલા હતા. તેણે શરીરે એક કી જેવું પહેરણ પહેરેલું હતું. તે કયારે આવી, અહીં પહેલેથી રહેતી હતી કે હમણાં આવી, તે કેવડી ઉંમરની હતી, તે પરણી હતી કે કુંવારી તે કાઈ જાણતું નહેાતું. ધર્મશાળા એટલી પ્રસિદ્ધ જગા છે કે ત્યાં કાઈ કાઈ ને એળખતું હોતું નથી. જાદુગરના પટ પર જેમ એચિંતું કાઈ માણસ કે પદાર્થ દેખાય, નાટકના તખ્તા પર કાઈ નવું પાત્ર પ્રવેશ કરે, તેમ આ ધર્મશાળામાં આ ખાઈ એચિતી જ દેખાઈ, અને આ સુરદાસના જીવનનાટકમાં તેણે એચિતાં જ પ્રવેશ કર્યાં. ગાયન પૂરું થયું એટલે પરદેશીએ કહ્યું: “ આઈએ માઈ. કહાંસેં આ રહી હો ? ” r ‘અભી આઈ. ” “ કહાંસે આઈ ?’’ 19
