“તો ચલો અભીસે.”
બન્ને વચ્ચે સમજુતી થઈ ગઈ અને સ્ટેશન તરફના રસ્તે બન્ને ચાલ્યા.
હવે ગામમાં આ બે માણસો વધારે પ્રસિદ્ધ થયા અને તેમને વધારે પૈસા પણ મળવા માંડ્યા.
એક દિવસ એ જ ધરમશાળાના ઓટલા પર સુરદાસ અને પેલો સારંગીવાળો પરદેશી ગાતા હતા. ત્યાં તેમણે ઓચિંતું જોયું કે પોતાના ગીતમાં કોઈ ત્રીજો અતિ મધુર સ્વર ભળેલો છે. પરદેશીએ બજાવતાં બજાવતાં જોયું તો ઓટલા પાસેના કઠેડા ઉપર એક સ્ત્રી ઝૂકી રહી છે અને બહુ જ સ્વાભાવિક રીતે તલ્લીન થઈ સાથે સાથે ગાય છે. તેનું માથું ખુલ્લું હતું, કાળા વાળની સુંદર લટો ગળાની બન્ને બાજુ ખભા ઉપર થઈ છાતી પાસે લટકતી હતી. તેના કપાળમાં ભસ્મનો ચાંદલો હતો. તેણે શરીરે એક કફની જેવું પહેરણ પહેરેલું હતું. તે ક્યારે આવી, અહીં પહેલેથી રહેતી હતી કે હમણાં આવી, તે કેવડી ઉંમરની હતી, તે પરણી હતી કે કુંવારી તે કોઈ જાણતું નહોતું. ધર્મશાળા એટલી પ્રસિદ્ધ જગા છે કે ત્યાં કોઈ કોઈને ઓળખતું હોતું નથી. જાદુગરના પટ પર જેમ ઓચિંતું કોઈ માણસ કે પદાર્થ દેખાય, નાટકના તખ્તા પર કોઈ નવું પાત્ર પ્રવેશ કરે, તેમ આ ધર્મશાળામાં આ બાઈ ઓચિંતી જ દેખાઈ, અને આ સુરદાસના જીવનનાટકમાં તેણે ઓચિતાં જ પ્રવેશ કર્યો.
ગાયન પૂરું થયું એટલે પરદેશીએ કહ્યું: “આઈએ માઈ. કહાંસેં આ રહી હો ?”
“અભી આઈ.”
“કહાંસે આઈ ?”
