સુરદાસ આઈ માત્ર નિર્દેષ, પણ જરા વ્હીલા મેાઢાથી હસી, અને તે વખતે તે વધારે સુંદર દેખાઈ. (6 તુમ ગાના કહાં સીખી ? બહુત અચ્છા ગાતી હો. તુમ ગાતે થે, ઔર મેં ભી ગાને લગી ! ” . લેકિન તુમ કહાં સીખી ?
તેણે કરી તેવું જ વ્હીલું જૂનું હાસ્ય કર્યું. “ અચ્છા, તે દેખા માઈ, તુમ હમારી સાથ લેા. ઔર હમારી સાથ તુમ ભી ક્િરને લગે. હમ સબ સાથ ગાયેંગે એર સાથ ખાયેંગે. ' “ અચ્છા. ”
“તુમ્હારા નામ ક્યા ? ” સુરદાસે પૂછ્યું. ,, “રામપ્યારી. પરદેશીએ ડખરે। ખેાલી તેનું ઢાંકણું, ખરા, થાડા કાગળના કડકાએ પાથરી ત્રણ ભાણાં બનાવ્યાં, અને ક્રેક દરેકની પાસે મૂકયું. ખાવાનું શરૂ થયું પણ રામપ્યારી માત્ર વ્હીલે મોઢે મંદ મંદ હસતી હતી, અને બન્ને સામે જોતી હતી. પરદેશી તેની આ વિલક્ષણતા સમજવા તેની સામે વારંવાર જોતા હતા. એટલામાં સુરદાસે કહ્યું “ રામપ્યારી, તુમ કાં નહીં ખાતી હા. ? ”
- ઃ
જવાબમાં રામપ્યારી માત્ર હસી અને તે વખતે તેના માં પર કાઈ અદ્ભુત સાંદર્ય ઝળકી રહ્યું. તેણે તે વખતે કશું ખાધું નહિ. રામપ્યારી, બાવાઓમાં જ મળી આવે તેવી વિલક્ષણ પ્રકૃતિની હતી. તે સ્વભાવે સની હતી. ગાવા સિવાય તેને ! અહિક વસ્તુમાં રસ નહેાતા. આવાં માણસા ગાંડાં દેખાય, પણ રામપ્યારીમાં કાઈ અગાધ સૌજન્ય હતું, અને તે હસતી ત્યારે આખા મુખ ઉપર છવાઈ તેને અપ્રતિમ પણ તે 20
