સર ભગન બોલી રહ્યા.
ફરી નીચેથી પ્રકાશશેઠની હાકલ સંભળાઈ:
‘સર ભગન, હજી કેટલી વાર ? અમૃત ચોઘડિયું વીતી જાય છે. ઝટ કરો.’
‘એક મિનિટમાં જ આવ્યો, પ્રકાશશેઠ.’ કહીને સર ભગન નીચે જવા નીકળ્યા.
તિલ્લુએ એમને છેલ્લે છેલ્લે હિંમત આપી :
‘ગભરાશો નહિ, પપ્પા, હું એમને ધોળા મૂળા જેવા જ પાછા મોકલી આપીશ.’
‘ધન્ય છે, દીકરી !’
‘પણ તમે મને તમારું વિલ જલદી મોકલી આપો.’
‘બૅંકનો સેફ ખૂલે એટલી જ વાર. સેવંતીલાલને મારતી કૅડિલેકે દોડાવું છું.’
‘ને જુઓ પપ્પા, પેલા પ્રકાશશેઠની પિસ્તોલથી તમે ગભરાશો નહિ.’
‘પિસ્તોલથી કોણ ન ગભરાય ? પિસ્તોલ જોઈને મને તો આવી શિયાળાની ઠંડીમાં પણ પરસેવો છૂટી જાય છે.’
‘તમે પણ સામી પિસ્તોલ બતાવજો, એટલે એ સીધોદોર થઈ જશે.’
‘પણ આપણી પાસે પિસ્તોલ છે જ ક્યાં ?’
‘લો, આ બનાવટી પિસ્તોલ તમે લઈ જાઓ.’ તિલ્લુએ પોતાનું કબાટ ખોલતાં કહ્યું : ‘આ ખોટી પિસ્તોલ અમે ડાન્સબેલેમાં વાપરતાં હતાં, એ તમને પણ નાટક કરવામાં કામ આવશે.’
‘લાવ, હાજર સો હથિયાર.’
સર ભગનનો જવાબ સાંભળીને પ્રકાશશેઠ ધૂવાંપૂવાં થઈ ગયા.
‘મારી જોડે છેતરપિંડી રમો છો ?’
