સામે લેવા આવવાનુંય સૂઝતું નથી ! પગે મેંદી મેલી છે કે શું ?… ક્યાં ગિયાં અમારાં જકલ વેવાણ્ય ?’
સર ભગન તો આ વખતે વેરસીની વૈખરી સાંભળીને પોતાનાં ડેન્ચર કચકચાવી રહ્યા હતા. પોતાને વિષે એ વેવાઈ જે કાંઈ ભરડી ગયા એ બધું તો એમણે ખમી ખાધું પણ કાઠિયાવાડના એ રોનકી માણસે ‘અમારાં જકલ વેવાણ’ને મર્મભરી ઢબે સંભારીને જે ઠેકડી કરી લીધી એ તો સર ભગનને હાડોહાડ વ્યાપી ગઈ.
એટલામાં તો બેડરૂમમાંથી લેડી જકલ પણ આ ઘોંઘાટમાં પોતાનો નામોચ્ચાર સાંભળીને જાગી ગયાં. ધૂંવાંપૂવાં થતાં બાલ્કનીમાં ધસી આવ્યાં. પતિને પૂછી રહ્યાં :
‘કોણ છે એ મૂવો મને વેવાણ કહેનારો ?’
‘આપણા વેવાઈ છે.’
‘કયા વેવાઈ ?’
‘વખતચંદ વેવાઈ. વખત વેરસીવાળા.’
લેડી જકલને બાલ્કનીમાં જોઈને નીચેથી વખત વેરસી બે હાથ જોડીને બોલી રહ્યા :
‘જેસી કરસણ, વેવાણ્ય, જેસી કરસણ.’
‘આ કોણ બોલબોલ કરે છે ?’ લેડી જકલ ફરી પતિને પૂછી રહ્યાં.
‘ન ઓળખ્યા તમે ? આ તો આપણી તિલ્લુના સસરા… વખત વેરસી.’
‘યૂ મીન, જૂના સસરા ?’
‘યેસ.’
‘તો હવે અહીં એનું શુ દાટ્યું છે ?’
‘એ જાન જોડીને આવ્યા લાગે છે.’
‘નો કિડિંગ, ભગન ?’
‘નો, નો.’
