ઊંચું ચડાણ ઊભું કર્યું છે.
લેડી જકલ તો કમ્પી ઉઠ્યાં : અરરરર ! આ જીવતાં ને મરેલાંનાં મુડદાંને કચડવાં પડે છે !… પણ તેઓ અસહાય હતાં. તેઓ ધારે તોપણ આ ચડાણ હવે ટાળી શકે એમ નહોતાં. એક વાર જનમેદનીને ધક્કે ચડ્યા પછી ગતિ કે પ્રગતિનો દિશાદોર એમના હાથમાં રહ્યો નહોતો. સદ્ભાગ્યે મોટા ભાગની મેદની બંગલામાંથી બહાર નીકળવા મથતી હતી, તેથી આ ધક્કામુક્કી અને ધસારાનું વહેણ બંગલાના મુખ્ય દરવાજાની દિશામાં હતું અને તેથી આ યજમાન દંપતી પણ અનાયાસે જ તિલ્લુના રિહર્સલરૂમ ભણી ધકેલાઈ રહ્યાં હતાં, એટલું વળી આ આફતમાં આશ્વાસન હતું.
શ્રીમતી જકલ, લેડી જકલ બન્યા પછી જિંદગીમાં અત્યારે પહેલી જ વાર અડવાણે પગે ચાલી રહ્યાં હતાં. યજ્ઞવિધિમાં બેસવા માટે પણ તેઓ મજાનાં શેમૉય લેધરનાં સુંદર શુઝ પહેરીને આવેલાં પણ ગિરજા ગોરના સૂચનને માન આપીને બાજઠ પર બેસતાં પહેલાં એમણે એ પગરખાં બાજુ પર ઉતારી નાખેલાં. અત્યારે અડવાણા પગે ચાલવાનું એમને ફાવતું તો નહોતું જ. વારંવાર પગ મોચવાતો જતો હતો. પણ પોતાની આજુબાજુનાં તેમ જ પગ નીચેનાં માણસો મરણશરણ થઈ રહ્યાં હતાં. એ જોઈને તેઓ પગની મોચની વેદના વીસરી જઈને આગળ વધી રહ્યાં હતાં. ગુમરાહ જહાજ દીવાદાંડી જોઈને પોતાનો પંથ કાપે એ ઢબે લેડી જકલ પણ તિલ્લુના રિહર્સલરૂમનો દીવો જોઈને આ મુડદાંઓ વચ્ચેથી માર્ગ કરી રહ્યાં હતાં.
‘હજી કેટલું દૂર છે ?’ થોડીથોડી વારે સર ભગન પૂછી ૨હ્યા હતા.
‘હજી તો આપણે અરધે રસ્તે માંડ પહોંચ્યાં. હજુ તો માળીની ઓરડી સુધી આવ્યાં.’
સર ભગનને નવાઈ લાગી કે ક્યારનો હું લેડી જકલનો હાથ
