‘કાલે રાતે મેં પેલા નાચણિયાને અહીં દીઠો હતો.’
‘કોને ? કંદર્પકુમારને?’
‘હા.’
‘પણ એ હવે અહીં બંગલામાં પેસી જ શી રીતે શકે? દરવાજેથી ગુરુચરણ જ એનાં ડેબાં ભાંગી ન નાખે?’
‘મને પણ એ જ સમજાતું નથી કે એ અહીં આવી જ શી રીતે શકે. ઉપર આકાશમાંથી અહીં ઊતરે, એ સિવાય તો બીજો કોઈ રસ્તો જ રહ્યો નથી.’
‘તમને કંઈ ભ્રમ તો નથી થયો ને ?’
‘ના રે ના. મેં સગી આંખે એને તિલ્લુના રૂમની બારીમાં જોયો છે. ને હું ઉપર તપાસ કરવા ગઈ તો એ રૂમમાં કંદrપકુમાર જ નહિ.’
‘તમે તો પેલા મહંમદ છેલના જાદુ જેવી વાત કરી !’
‘મને પણ એ જાદુ જેવી જ નવાઈ લાગે છે. પાંચ જ મિનિટમાં એ ક્યાં પલાયન થઈ ગયો એ જ સમજાયું નહિ.’
‘તમને વહેમ રહી ગયો હશે.’
‘વહેમ તો નહીં, પણ મને આમાં કશાક ભેદ જેવું લાગે છે.’
‘ભેદ શો હોઈ શકે ? તિલ્લુ આપણને છેતરતી તો નહિ હોય ?’
‘બને જ નહિ, હવે એનો જીવ પ્રમોદકુમારમાં લાગ્યો જ છે.’
‘તો એ પ્રમોદકુમારને પણ છેતરતી તો નહિ હોય ?’
‘એમ કાંઈ પ્રમોદકુમાર મૂરખ છે ?’
‘એ મૂરખ ન હોય હોય તોય આપણે કદાચ મૂરખ બની જઈએ તો ?’
‘આ બધા તમારા મનના જ માનેલા વહેમ લાગે છે.’
‘એટલે જ તો હું ઘડિયાં લગ્નની ઉતાવળ કરાવું છું. ગ્રહાષ્ટક
