અહો તું જીવ મહારા રે ! દીધો શો દંશ દારાને?
થશે શું પ્રાણપ્યારીને ! હણી મુગ્ધા કુમારી તેં.
હવે, ઓ ક્રૂર ઉર ફાટ ! અહોરાત્રિ વહો ધાર,
અભાગી નેત્ર મારાની ઘટે નિરાંત તે શાની ?
અહો ઓ જીવ મારા રે ! દઈ આ દંશ દારાને,
ઘટે ના વાસ સંસારે-ઘટે સંન્યાસ તો તારે.
અહો ઓ જીવ મારા રે ! દઈ આ દંશ દારાને,
ઘટે ના ભોગ સંસાર, ઘટે ના શાંત સંન્યાસ.
શરીરે ભસ્મથી છાંયો, ઉરે અત્યંત સંતાપ્યો,
ઊંડો જવાળામુખી જેવો, હવે સંન્યાસ આ તેવો.
તજી તે ત્યાં પડી છૂટી, સરિતા અબ્ધિમાં સૂતી,
ગિરિ ! એ સાંકડી તુંને નહી તોડી કદી તૂટે:
જડાઈ ભૂમિમાં સ્થિર, ઊંચે આકાશ ઉદ્ગ્રીવ,
થઈ તારે રહ્યું જોવું, નદીનું અબ્ધિમાં રોવું.
હવે સ્વચ્છંદચારી હું, યદ્દચ્છાવેશધારી હું;
પતંગો ઊડતી જેવી, હવે મારી ગતિ તેવી.
ઊડે પક્ષીગણો જેમ, હવે મારે જવું તેમ,
સમુદ્ર મોજું રહે તેવું, હવે મારે ય છે રહેવું.
નહીં ઊંચે-નહીં નીચે, મળે આધાર ઘનહીંચે.
નિરાધાર-નિરાકારઃ હવે મારી ય એ ચાલ.
સ્ફુરે પોતે, ન દેખાય, કુમુદની ગન્ધ ગ્રહી વાય,
અરણ્યે એકલો વાયુ, જીવન એ ભાવિ છે મારું,
