કલ્પના બેસાડે, પણ એટલું તો નક્કી કે લાલાના મનમાં આ ભવ્ય અને ચમત્કારિક પુરુષ ઉપર ખરી આસ્તાપૂર્વક શ્રદ્ધા થવા લાગી.
પ્રકરણ ૭ મું.
સિદ્ધિની લાલસા.
જે જે આરામના સ્થાનમાં તથા મોજમઝાની જગોમાં લાલો રખડતો ત્યાંથી ગુલાબસિંહ સંબંધી હકીકત સાંભળતો; પણ તેટલાથી એના મનનું સમાધાન થતું નહિ. ગુલાબસિંહથી પોતે છૂટો પડ્યો તે રાતે રમા પણ રાસગૃહમાં ન આવી; બીજે દિવસે પણ એના એજ તર્કવિતર્કમાં લાલો રામલાલની મશ્કરીઓથી કંટાળીને ગામના બાગબગીચાઓમાં ફરવા નીકળી પડ્યો. ફરતો ફરતો, જે વૃક્ષ નીચે ગુલાબસિંહની ને પોતાની પ્રથમ મુલાકાત થયેલી, ત્યાં આવી પહોંચ્યો. વાડીમાં કોઈ હતું નહિ, એટલે લાલો પાસેના ઝાડ નીચે જરા લાંબો થયો કે તુરતજ જે થથરાટ એને તે દિવસે થવા માંડ્યો હતો તેજ ફરી થવા લાગ્યો.
લાલો ઘણો પ્રયત્ન કરીને આ ગભરાટથી મુક્ત થઈ ઉઠ્યો તો પોતાની પાસે, ગુલાબસિંહે જે મલિન ભૂતપ્રેતનું વર્ણન કહેલું તેનો ભાઈ હોય એવો એક માણસ બેઠેલો જોયો. આ માણસ ઠીંગણો હતો અને શરીરે કપડાં પણ સાધારણ લોકના કરતાં વિલક્ષણ જાતનાં પહેરતો હતો. સાદાઈ અને ગરીબાઈનો ડોળ ભજવવામાં એણે જે તુમાન પહેર્યો હતો તે ઢીલો ઢીલો ને ખુબ જાડા લૂગડાનો રાખ્યો હતો, મેલું બદન પણ તેવાજ કોઈ લઠ્ઠાનું બનાવેલું હતું, ને તેમાં જાણી જોઈને પાડ્યાં હોય તેવાં ઠામ ઠામ કાણાં હતાં, અને કાળા ગુંચળાંવાળા મેલા વાળ, માથે ખોશી ઘાલેલી ટોપીમાંથી ગમે તેમ બહાર લટકતા હતા. આ બધું છતાં એની પાસે દ્રવ્ય હોય એમ પણ જણાતું હતું. ગળા આગળ ફાટલા બદનમાંથી સોનાનો દોરો તથા તેમાં મધ્યે જડેલો હીરો જણાઈ આવતાં હતાં, અને કેડે પણ તેવુંજ કાંઈ આભૂષણ હશે એમ અનુમાન થઈ શકતું હતું.
