કાનકુવરની ઝૂલડી
[કૃષ્ણજીની આંગડી ખોવાઈ. ત્યાં તો માતા જશોદાજી આકળા-બેબાકળા થઈ ગયાં. એના મનમાં તો એમ કે મારા દીકરા વગર બીજા કોઈને એ વસ્ત્ર ઓપે જ નહિ! મનમાં થયું કે પેલો ટીખળી નારદજી જ મારા બેટાની ઝૂલડી ચોરાવી ગયો હશે ! એને બોલાવી, આકરા સમ ખવરાવી, એનું સાચ નક્કી કરવા હું ધગધગતો ગોળો ઉપડાવીશ !]
ધન્ય ગોકુળિયું ધન્ય વનરાવન ધન્ય ગોકળની નારી !
માતા જશોદા ધોવા ગ્યાં'તાં ઝૂલડી વિસારી
કોઈને જડી હોય તો દેજો મારા કાનકુંવરની ઝૂલડી !
સાવ સોનાની ઝૂલડી મંહી રૂપાના છે ધાગા,
અવર લોકને અરઘે નહિ મારા કાનકુંવરના વાઘા.– કોઈને૦
શેરીએ શેરીએ સાદ પડાવું, ઘર ઘર હીંડું જોતી,
ઝૂલડીને છેડે મારાં અમૃત સાચાં મોતી. – કોઈને૦
ધમણ ધમાવું ગોળા તપાવું નારદને તેડાવું,
ઝૂલડીને કારણે એને તાતા સમ ખવરાવું. – કોઈને૦
કાનાની પછેડી
નવાનગરમાં નવલી વાત, કાન ઘડાવે નવસર હાર;
હાર ઘડાવતાં લાગી વાર, કાન પછેડી રહી કમાડ !
આવી લુવારણ દીવડો લઈ, વળતાં પછેડી લેતી ગઈ.
તેડાવો લુવારણ ચલવો જાણ,
તે કેમ લૂંટ્યાં ગોકળ ગામ !
નથી લૂંટ્યાં અમે ગોકળ ગામ,
નથી દુવ્યા અમે શ્રી ભગવાન;
કેસી પછેડી કેસી ભાત, કેસો કાનુડો કેસી રાત !
ધોળી પછેડી ઢૂંઢણ ભાત, કાળો કાનુડો આઠમ રાત;
ઓશીકે મેલીને કાન પાંગતે જુએ,
પછેડી સંભારી કાન ધ્રુશકે રુવે! - નવાનગરમાં૦
