પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૦૮

'સદા રહેજો મમ રાજ્ય માંહી,
'સુખી થશો! આશિષ મ્હારી! બચ્ચાં!'

કિન્તુ વ્યગ્ર થઈ યુવાન નભમાં જોઇ રહ્યો બીકથી,
નીચી ઉતરતી રમા નભથી તે જોઇને કહે દેવીનેઃ-
'હું ના અન્ય તણો બનું કદી, સખિ!'એ વેણ તૂટ્યું ગણી
'નક્કી એ દુઃખણી બને! હદય એ નક્કી ચીરાઇ જશે!'

'જા ચોર! તું! કહી ઉડી ગઈ દેવી એ ને,
નીચે પડ્યો ગબડતો જીવ એ ડરીનેઃ
સ્વપ્નું ગયું ઉડી, ગઇ વળી શાન્ત નિદ્રા,
હૈયું રહ્યું ધડકતું, ભય ને પીડાથી.

જુવે છે બાજુમાં તો ત્યાં રમા દીઠી સુખે સૂતી;
નિદ્રામાં તે હસી મીઠું,'પ્રભુ! વ્હાલા!'લવી જરી.

'જા ચોર! તું!' હૃદયમાં હજુ એ જ શબ્દો!
'જા! ચોર!' એ મગજમાં ભણકાર વાગે!
ત્યાં કૈં સ્વરો રુદનના ભટકાય કર્ણે,
તેનાથી ડરી ચમકી તુર્ત યુવાન ઉઠે.

અગાસિયેથી સ્વર આવતા એ,
યુવાન ઉભો ચડી બારીએ ત્યાં;
ચતી પડેલી હતી શોભના ત્યાં,
શરીરનું ભાન હતું કશું ના!

ચોક્ખું છે નભ ને હવા શીતળી છે, છે ચન્દ્ર ઊંચે ચ્ડ્યો,
તારા કોઇ જ આંહીં ત્યાં ટમટમે, ત્યાં એક નીચે ખર્યો;
મેદાનો, નદી ને તરુ સહુ પરે છે ચાંદની પાથરી,
તેમાં એક જ પુષ્પની કલી સમી દિસે રૂડી શોભના.

દિસે ઝુલતું એ કૃશ ઉદર કાસાર સરખું,
અને તેને દાબી કમલ સરખો છે કર રહ્યો;
પડેલી છે આંટી કદલી સરખા એ પગ તણી,
અને વચ્ચે ઊડે ફરફર થતી પાટલી ઝીણી.

અશીશા મ્હોટાથી શિર જરી રહ્યું છે અધર, ને
રહ્યો તેના ભાલે શશી ચળકતો વાસ કરીને;

કલાપીનો કેકારવ/૧૬૧