પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૦૯

વહે વારિ બ્હોળું નયન પરથી ગાલ પર છે,
તુષારે ભીંજેલા ફુલવત દિસે ગૌર મુખડું.

પડે છે કો બિંદુ ચિબુક પરથી એ સ્તન પરે,
અને ત્યાંથી ધીમે ટપકી પડતું જાજમ પરે;
સ્તનો બેની વચ્ચે ટપકી વળી કોઇ સ્થિર થતું,
દિસે જાણે મોતી શશીકિરણમાં કો ચળકતું.

બન્ને સ્તનો ધડકતા દિલથી ધ્રૂજે છે,
ને શ્વાસ ઉષ્ણ વહતાં ઝુલતાં રહે છે;
સંપુટ એ ધવલ કેતકીપુષ્પ કેરાં!
કે ચન્દ્રકાન્તકડકા સરખાં દિસે છે!

દિસ છે અંગ એ આખું, કામના શર શું રૂડું;
ઉઘડ્યા ઓષ્ઠ નાના બે,ને આવા સ્વર નીકળેઃ-

'પરની હું બની! મ્હારી હું નહીં!
'નહીં અરે! અરે! કોઇની નકી!
'મુજ થયો અરે! એ હજુ નથી!
'પરની હું બની! મ્હારૂં કો નહીં!

'કરીશ શું ક્ષમા તું, રમા! મને?
'સરપ હું બની ડંખું છું તને!
'નકી અજાણ તું!જાણ તું નહીં!
'સરપ પાળીઓ દૂધ પાઈ ત્હેં!

'નકી અજાણ છે તું રખે! વળી,
'પ્રીતિ રમા તણી રાખશે કહીં?
'દિલ હવે ઠર્યું આપવું મને!
'પછી રમા તણું રાખશે કહીં?

'હૃદયના પડે ભાગ ના કદી,
'હૃદય એકમાં બે સમાય ના;
'હૃદય પ્રેમ તો લાખથી કરે!
'સહુ કહે ભલે! ના બન્યું કદી!

'પ્રણયી ઓ! હવે ભૂલ તું મને!
'પ્રિય રમા અરે! છોડ તું મને!

કલાપીનો કેકારવ/૧૬૨