પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૩૬

પૂછ્યું 'ભાઇ ! કહીં'નો તું ? કહીં ને કેમ જાય છે ?
"ઘટે ના આપવો આવો. શ્રમ આ પદને હવે."

વિચારોથી જાગી મુજ તરફ જોયું જરી હસી,
અહો! કેવું મીઠું હ્રદય દુખિયાં એ હસી શકે !
પરંતુ એ હાસ્યે મમ હ્રદયને તો દુ:ખ દીધું !
મને તો રે ! લાગ્યું સ્મિત નહીં પરંતુ રુદન એ !

અને એવું એવું રુદન સરખું હાસ્ય કરતી,
બધાં વૃક્ષોમાંએ રુદન સરખું હાસ્ય ભરતી,
ગઈ વ્હેતી ધીમે અનિલલહરી કો સુસવતી,
અને ડોસો એને શ્રવણ દઈ જાણે નિરખતો !

બોલ્યો ધીમે, 'અરે બાપુ ! દુ:ખીનાં દુ:ખ કાં પુછો ?
'ન જાણે તે ન જાણે છે, વાતોથી દુ;ખીનાં દુ:ખો.'

તહીં હું તો બેઠો દુ:ખી દિલ તણી વાત સુણવા,
કહ્યું, 'બોલો! બોલો તમ હ્રદયની વાત સઘળી;
'દયા જોકે છેદી દુ:ખી દિલ તણાં ના દુ:ખ શકે,
'નકી પંપાળીને જિગર હલકાં તો કરી શકે.'

ગાલે કરચલી કમ્પી ને જોઇ મુજ મ્હો રહ્યો;
હું તેના વૃદ્ધ હૈયાના રક્તને સુણતો હતો.

ટટ્ટાર એ થઈ પછી ક્ષણ એક વીત્યે,
તે ડાંગને પગથી રેડવી આમ બોલ્યો:
'રે બાપુ! તું જરૂર સાંભળશે દુ:ખો શું?
'શું વૃદ્ધ આ હ્રદયને નિરખી શકીશ?

'થોડા વર્ષો પર બહુ હશે કાળચક્રો ફર્યાં ના,
'તાજી આશા તુજ હ્રદયની, રક્ત તાજું હજુ આ;
'હું તો, ભાઇ! મરણ પર છું આંખ રાખી રખેલો,
'મ્હારા મ્હોંની કરચલી બધી જીર્ણ વાતો ગણે કૈં.

'જૂની વાતો, મગજ ઘરડું, હોય શું સ્વાદ તેમાં ?
'મૃત્યુ જેવું નીરસ સઘળું લાગશે, ભાઈ ! એ તો!
'તહારી દૃષ્ટિ ઝળહળ થતા ભાવિમાં બાપુ! ચોંટી,
'મ્હારી દૃષ્ટિ ગત સમયના ગાઢ કિલ્લા ઉખેળે.

કલાપીનો કેકારવ/૧૮૯