પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૧

'હતો પડ્યો હું દિન એક દર્દમાં,
તહીં અમારો નૃપ આવીને ઊભો;
'પ્રણામ દેવા નવ ભાન કૈં હતું,
'ઊભો રહ્યો એ, સૂઇ તો રહ્યો જ હું.

'મારી લાતો મને બોલ્યો, 'ચાલ્યો જા શઠ! બહાર તું';
'આજીજી મેં કરી, કિન્તુ બ્હેરી સત્તા જ એ હતી!
'હવે તો એ નૃપે આજે બિચારો પદભ્રષ્ટ છે;
'ભલો એ છે હવે તો એ કાલના ક્રમમાં પડી.

'ગમે તે અલ્પની સામે, ગમે તે દુષ્ટની ભણી,
'કૃતધ્ની ને મહા પાપી તિરસ્કારની દૃષ્ટિ છે.

'ગયો ગૃહે હું બની ભૂત જેવો,
'મને પડોશી સહુ પોષતાં'તાં;
'ગરીબ કિન્તુ સહુ બાપડાં એ,
'ગરીબને પોષી શકે કહીંથી?

'હતી ન સત્તા હ્રદયે શરીરે,
'ન કાર્ય હું; કૈં કરતો હતો વા;
'અન્તે રડી એક દિને બહુ એ,
'વેચી દીધું એ ગૃહ તાતનું મેં.

'પુત્રી ને ગૃહને નાણે જેવારો ન થયો કદી,
'પિતૃની ને પ્રભુની કૈં દૃષ્ટિ તીખી તહીં નકી.

'અંતે રહ્યું ન મુજ પાસ કશું ય, ભાઇ!
'એ જન્મભૂમિ ત્યજવા દિન પાસ આવ્યો;
'બહોળું હતું જગત ત્યાં હક કૈં ન મ્હારો,
'શ્રીમાન એ તમ સમા સમજી શકે ના.

'રે! સાઠ વર્ષ દિન તે ઉપરે ફર્યાં છે,
'હું ટેલ તે દિવસથી દઈને ભમું છું;

'પ્હેલો જ આદર મળ્યો મુજ બ્હેનઘેરે,
'રે ભાઇ! બ્હેન મુજ એ જ બિચારી બાલાં.

'સહેવાનું સહી નાખ્યું, બાકી આજ નહીં કશું;
'કપાતું આયુ કષ્ટોથી, મ્હારું તો દીર્ઘ છે થયું.

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૪