પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૦

'ખાવા ધાતાં તરુ સહુ મને, ચેન ના ક્યાંય થાતું,
'હું તો ન્હાસી સમય મળતાં બ્હેનની પાસ જાતો;
'રે રે ! મ્હારા નવીન નૃપની ક્રૂર છાતી હતી કૈં,
'ના બીજાનાં સુખદુ:ખ તણું ભાન તેને હતું કૈં.

'પેટને કાજ હું તો ત્યાં ગુજારો કરતો હતો,
'અરેરે ! બન્ધુ એ ત્યાં તો ઓચિન્તો ગુજરી ગયો.

'એ આત્માને પ્રભુ સુખ સદા આપજો સ્વર્ગ માંહીં,
'એ માટે કૈં રુદન કરવું યોગ્ય ના, ભાઇ ! હાવાં;
'કિન્તુ પેલું વદન કુમળું આંખની પાસ આવે,
'આ ડોસાનાં બહુ ય વખતે આંસુડાં ખેરવે છે.

'કેવં કુણું રમત કરતાં જોઇ રહેતું નભે તે!
'ઓહો! પેલું ગગન જહીંથી ભાવિ સર્વે ઘડાતાં!
'જાણે પૂછે નયન મુજને, 'ભાઇ તે ત્યાં હશે શું!'
'મીઠી દ્રષ્ટિ જલભર સદા વિસરે કેમ એ તો?

'ત્હોયે એનું વદન હસતું કોઇ દ્હાડે હવે તો!
'જાણે કોઇ ચમન રચતું હાસ્ય એ હોય ના શું ?
'જાણે આંહીં પ્રણય સહ કો શાન્તિ ફેલાવવાને
'એ હૈયામાં પ્રભુકર વતી પૂતળી કો ઘડતી!

'એ હૈયું તો કુદરત તણા નાદનો દિવ્ય તાર!
'કેવું મીઠું રસમય અને આર્દ્ર કેવું સુરીલું!
'હું તો, રે રે! બહુ ય વખતે માનતો ને કહેતો,
'તું નિર્માઇ જરૂર સુખડાં અર્પવા - પામવાને'!

'પછી તો બેક વર્ષોમાં લગ્ન બહેન તણાં થયાં,
'સુખી છે એ, સદા એવું સાંભળી સુખી હું હતો.

'તોયે બ્હેન સિધાવી તે દિવસથી ના અન્ન ભાવ્યું મને,
'આ સંસાર તણી દિશા ય સઘળી જાણે મને ઘૂરકે;

'માતા તાત તણાં ખરાં મરણ એ તે દી ફરીથી થયાં,
'મોજાં અશ્રુ તણાં કટુ ઉદધિનાં તે વખ્તથી છે ઢળ્યાં.

'અરેરે! હર્ષની લ્હેરી સંકોચાતી વહે નકી!
'અરેરે! કષ્ટની રેલો વધે છે કાલ આજથી!

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૩