પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૧૪૩

'હતું ભરેલું ગૃહ અન્નથી આ,
'ને વૃક્ષ આ દાડિમથી ઝુકેલાં.

'રહી થોડા દિનો ત્યાં હું યાત્રાએ ફરવા ગયો;
'બહુ ઘુમી બહુ વર્ષો પાછો ત્યાં ન ફર્યો હતો.

'દુકાળ મ્હોટો મરકી સહે ત્યાં,
'હતો પડેલો ત્રણ વર્ષ પૂરાં;
'છત્રીશ તેને વરસો થયાં છે,
'હશે તમોને સ્મરણે નહીં એ.

'બધાં હતાં ખેતર છેક સૂકાં
'કુવા મહીં એ જલ ના રહ્યું'તુ;
'શહેરો બધાં તો શબના ઢગોથી,
'રોતાં હતાં દર્દ શ્મશાન જેવાં.

'વળી ઉઠી કાબુલમાં લડાઇ,
'ગમ્યું પ્રભુને સઘળું હતું એ;
'શ્રીમાન કૈં યાચક થઈ ગયા, ને
ભૂખે મરી કૈંક ગયાં ગરીબો.

હું ઝૂંપડાં કૈંક ભમી ભમીને,
'પુરૂં કદી અન્ન ન પામતો'તો;
'તૂટેલ વસ્ત્રો ય હતાં ન ત્યારે,
'એ સખ્ત કાળે મરતાં બચ્યો છું.

'હમેશનાં શોખ તણા પદાર્થો
'બાલાં બધાં દૂર કરી કરીને;
'આશા મહીં એ દિવસો ગણન્તી,
'હર્ષે હતી આ ગૃહમાં રહેલી.

'પરંન્તુ તોફાન બીજે ઉન્હાળે,
'આવી પડ્યું બહેન પરે નવું કૈં.
'એનો પતિ સખ્ત જ્વરે ઝલાઈ,
'પડ્યો રહ્યો માસ કંઈ બિછાને.

'ઉઠ્યો ફરી : માલુમ ત્યાં પડ્યું, કે
'હતું રહ્યું કૈં જ ગૃહે ન બાકી -

કલાપીનો કેકારવ/૧૯૬