અરે! વ્હાલી! વ્હાલી! પ્રણયરસ કિન્તુ મધુર છે,
કયું તેને માટે હૃદય સુખથી ના અટકશે?
પ્રવાસીને વીત્યા કંઈ યુગ, યુગો કૈં વહી જશે,
નકી તેમાં એવો સમય મધુરો એક જ હશે;
ત્વરા છે ના કાંઈ કુદરત પીવાડે પીયૂષ જો,
ભલે લાખો જન્મો પ્રણયરસમાં એમ વહજો.
પ્રિયે! આ આશાથી તુજ નયન તો પિગળી વહે,
પ્રિયે! આ આશા તો તુજ હૃદયને ક્રૂર જ દિસે!
ન તેં વિચારેલું કદિ પણ હતું કાલનું, સખિ!
અરે! આ આશાથી ક્યમ સુખી બને તે દિલ? સખિ!
નિરાશામાં, બ્હેની! જીવિત ક્યમ ત્હારૂં પુરૂં થશે?
અને ત્હારી પીડા મુજ નયન શે જોઈ શકશે?
રહ્યું જોવું, રોવું, સ્મરણ કરી ગાવું કદિ કદિ!
કભાવે ભાવે એ સહવી પણ ઇચ્છા પ્રભુ તણી!
૧૯-૫-'૯૬
વૃદ્ધ માતા
દૂર વસતા પુત્રને
બાપુ! તું તો ક્યમ ભટકવા દૂર ચાલ્યો? અરેરે!
ત્હારી માતા, તુજ ગરીબડી ઝૂંપડી કેમ ત્યાગી?
સંદેશો એ કંઈ નવ મળે! કાગળે કાંઈ ના ના!
આશા રાખી રડી રડી અરે! વર્ષ મેં આઠ ગાળ્યાં!
આશામાં તો ભય બહુ અને ભોળવે છે મને એ,
શું એ કાયા ભડભડ થતી બાળી નાખી ચિતાએ?
ત્હારૂં મૃત્યુ કદિ થઈ ગયું ત્હોય હું કાં અજાણી?
રે! જાણું તો દુઃખ મુજ બધું - શાન્તિ પામું - નિવારી.
ના ભીંજાવું નયનજલથી નામ ત્હારૂં પછી હું,
ના આપે આ હૃદય ઠપકો પાપથી એ બચે તું;
કે વિચારો હૃદયગમતા આવીને ઉડી જાતા!
બાપુ! આવું તિમિર કદિ એ કોઈ દિલે હશે ના!
