પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૨૩૬

અરે ! છેલ્લે યાચે નિજ પ્રિય કને એક નજરે,
વદે છે કૈં આવું નયન મૃદુ ચોંટી રહી હવે:-

કરીને શીર્ષનું તુમ્બું, નેત્રની નખલી કરી,
બજાવી લે બજાવી લે તારું બીન હજી હજી !
કૃપા હોજો દયા હોજો પ્રભુની બીનની પરે !
'અનુકૂલ સ્વરો મીઠા હજો આ તુજ હસ્તને !'

કન્યા બિચારી દુઃખણી થઈને
એ શીર્ષ ખોળે મૂકતી રડે છે;
ત્યાં પાછળેથી નર કોઈ આવે,
વાત્સલ્યભાવે વદતો જણાયે :

'અયિ પુત્રી શિકારી તો પાપી છે તુજ આ પિતા !
'ભૂલી જા એ ! બજાવી લે તારું બીન હવે જરા !'

હ્રદય સ્થિર નથી એ કન્યકા બાપડીનું,
નજર નવ કરે તે કોણ આવ્યું ન આવ્યું;
પણ દ્રઢ થઈ અન્તે અશ્રુમાં તે ગળન્તી
દરદમય છતાં એ કાંઈ મીઠું લવે છે:-

તુમ્બું તૂટી પડ્યું ! અરે જિગરના ચીરા થયા છે, પિતા !
'રે ! આ સાંભળનારના જગતમાં એવું થયું છે, પિતા !
વીણા બન્ધ થયું ! સ્વરો ઊડી ગયા ! ખારી બની ઝિન્દગી !
સાથી ન જગમાં રહ્યો ! પ્રભુ તણી આશિષ એવી મળી !

'મૃત્યુને વશ આ કલા થઈ ગઈ ! હુંએ બની મૃત્યુની !'
'આ સંસાર અસાર છે ! અહહહા ! એ શીખ આજે મળી!'
'વ્હાલાં હાય અરે અરે ! જગતમાં વ્હાલાં ઉરો ચીરતાં !'
'ભૂલોની જ પરમ્પરા જગત આ, એવું દિસે છે ! પિતા!'

'ક્યાં શ્રદ્ધા ? અહ ! પ્રેમ ક્યાં? જગત આ આખું અકસ્માતનું !
'જે પ્યાલું મૃગને મળ્યું મરણનું તે હુંય માગું ! પ્રભુ !
'જોઈ બે ઘડી આ લઉં મૃગ અને વીણા તૂટેલું પિતા !
'એ નિર્માણ અનન્તના જલ મહિં ડૂબું પછી હું, પિતા!
             * * *

દિનો કૈં કન્યાના દરદમય, ઓહો ! વહી ગયા,
ફર્યાં છે એ ગાત્રો, મુખ પણ ફર્યું છેક જ, અરે !

કલાપીનો કેકારવ/૨૮૯