આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
'નભ ઘુંમટ તોડી ભરી એક ફાળ
પ્રકટે ખળળભળ ભાનુ બાલ;
એ ચંડીના કર તણો થાલ
ઢોળે અસુરનું રુધિર લાલ.
વાદળી નિકટ ઉભી સિંહરૂપ,
શોણિત પીએ ભૂખ ચૂસ ચૂસ;
ફાટી ગયેલ અંગાર આંખ
દેશે કરી શું જગત ખાક !
અભિમન્યુનો સામો મહેલ,
ઝળકે ઉપર કંઈ કલશ હેલ;
રવિકિરણનો એ પ્રલય આજ
ત્યાં આ અડગ કો ગિરિરાજ !
ત્યાં દૂર ઉભું સેન સજ્જ,
હયદલ અને પેદલ અબજ્જ;
ગડડડે ઝુલે કંઈ મતંગજ,
કુંભસ્થલે ટપટપક મદ.
ભાલા, કટાર, કંઈ ખડ્ગ દંડ -
પાવક પહાડ સૂતો પ્રચંડ !
ચોપાસ બાણટંકાર થાય -
વહ્નિ ફણે ફુંફવે વ્યાલ !
સહુ અડગ વીર દૃઢ સુભટ યોધ
વર્ષે સુરખ દૃગ ક્રોધ ક્રોધ !
નયનને ખૂણે ઉભી રહી મૂછ,
માતંગ શુંઢવત્ ફરક ભુજ.
રણશૃંગનો ઉપડે અવાજ,
કંઈ ગડગડે વાજિંત્ર વાજ;
ડંકો ડમકડમ . ભેરે - ઢોલ,
એ ધ્વનિ અતુલ - ન થાય તોલ !
'હર હર' ઉઠ્યો ગંભીર નાદ,
ઘડ ઘડ વહે જ્યમ ઘન અષાઢ !
કલાપીનો કેકારવ/૩૭૩
