પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૩૪

ચોટ્યાં હજુ નયન એક બીજા મહીં છે,
મીઠી ઘડી હૃદયમાં ધડકી રહી છે;
આનંદ અમૃત તણા ગરકાવ માંહીં,
એ સ્નિગ્ધ આર્દ્ર અભિષેક બની રહ્યો છે.

ત્યાં ભીલનાયક કરે જઈ ચાંદલો, ને
બારોટજી કરથી અક્ષત ચોડી દે છે;
કન્યા તણો કર ગળામણથી ભરેલો
લેઈ હમીરકર નાયક માગતો આ.

એટલું થાય ત્યાં જાગે - આવે ભાન હમીરને,
ઘેરી આંખડી તેની ખેંચી લે મુખથી હવે.

આ પૂર્ણ છે સહુ જ ઇષ્ટ બની રહેલું -
છે એટલું ય સમજેલ કુમાર યોધ;
બ્રહ્માંડતખ્ત પ્રભુ અર્પી અહીં રહ્યો આ -
તેનું ય ભાન ઉરમાં ઉચળી રહ્યું છે.

પોતે પણ જવાનો પણ કાલ યુદ્ધે -
એ વાત હૈયે ખટકી ઉઠે છે;
સૌ ક્ષેમ પાછું જ ફરાય ત્યાંથી,
શી ખાતરી તેની થઈ શકે છે !

તો આ બિચારી અનભિજ્ઞ બાલા
અખંડ સૌભાગ્ય સમી દિસે જે -
સૌભાગ્ય તે હસ્ત સહે લૂટીને
વૈધવ્ય દેશે ક્યમ પ્રેમ તેને ?!

ઊઠતાં ઊર્મિ એ ઉરે સાવધાન થઈ ગયો,
અગાડી દીર્ઘ થાતો તે હસ્તને કબજે કર્યો.

મીઠાં દયાર્દ્ર નયનો જલમાં તરંતાં,
એ ભીલનાયક તણાં નયને લગાડી,
એ સાહસિક ગતિને અટકવતો એ
જે છે ઉરે ટપકતું - વિનયે કહે તે :

'અહો ! ત્હારી કન્યા - મુજ હૃદય તેને વશ બન્યું,
ખરૂં કે ચાહું છું, અધિક તુજને એ જીવનથી;

કલાપીનો કેકારવ/૩૮૭