પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૬૧

'વીરા મ્હારા ! ઉધઇ ચડતો ઉમ્બરો આ કર્યો ત્હેં !
'ઓચિન્તો તું - અરર ! ઉપડ્યો-વીર ! ઊંધી દિશાએ !
'મ્હારે માથે વિધિકર તણી ગેબની લૂંટ ચાલી !
'કોને ખોળે દુખી શિર ધરી - બાપ ! હૈયું ઠલાવું ?

'કોને કાજે વળી લઈ ગયો મ્હોડબંધો કુમાર ?
'રે ! રે ! એ તો દુશ્મન તણી છાતીનો દાગ - વીરા !
'રે ! રે ! લૂટ્યો જગત પરથી રાંકનો માળવો એ !
'રે ! રે ! તૂટ્યાં સમય ખપતે સોરઠી એ કમાડો !

'ભોળા વીરા ! તુજ સહ ગયો દેશદીવો બુઝાઈ !
'બાપુ ! ત્હેં તો ગરદન દઈ શત્રુના હાથ ડાર્યા !
'રે ! રે ! છૂટો પણ નવ થયો હસ્ત ત્હારો અટંકો !
'બે દિ; તો મ્હોં નિરખત ! અરે ખેલ છૂપો સમેટ્યો !

'ઝાઝું ઝાઝું જતન કરતી બ્હેન - તે તું જ - બાપુ !
'જેને માટે મરત સુખથી બ્હેન - તે તું જ - બાપુ !
'કિન્તુ આંહી અણખપતનાં સ્વર્ગમાં યે ખપે ના !
'રોક્યાં શાને મુજ ગરીબનાં લાકડાં તેં સ્મશાને ?!

'માડી ! શું ના તુજ હૃદયને કોઈની મ્હેર આવી ?
'રંડાપો - ભા ! વગર પરણ્યે કોઈને શીદ કીધો ?!
'ભોળા ! જેની હજુ ય પકડી હસ્તની આંગળી ના-
તેને માથે કરવત - અરે ! કાશીનું કેમ મૂક્યું ?

'એ ન્હાનીને જગત પરથી - તાત ! હીણી કરી કાં ?
'એ મ્હારીનો - અરર ! મનખો ધૂળધાણી કર્યો કાં ?
'એ મ્હારાંને ઉદર ઉતરી વેર ત્હેં - બાપ વાળ્યાં ?!
'તું ના જાણે ! પણ ન બુઝતી આગ એ કાળજાની !

'એ મ્હારીને ક્ષણ સુખ તણી લ્હાણ સ્વપ્ને ય ક્યાંથી ?!
'નોધારીને જીવિતભરનું શૂળ આપી ગયો કાં ?!
'વીરા ! એ તો તુજ જિગરની, અન્યને કાં ભળાવી ?!
'ડૂબાવીને ભર સમુદરે - તાત તું કેમ ભાગ્યો !

'સ્વર્ગોમાં યે નહિ મળતાં માનવી - બાપ ! મીઠાં !
'વીરા ! એવી સમજણ છતાં, ભીંત તું કેમ ભૂલ્યો ?
'તો યે શાને રુદન કરવું ભાગ્યશાળી તણું કૈં ?!
'વેરી ! વીરા ! મુજ હૃદયનો વીર ત્હેં શીદ લૂંટ્યો ?

કલાપીનો કેકારવ/૪૧૪