પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૭૦

ધીમે ધીમે પણ રવિ હવે વ્યોમની મધ્ય આવ્યો,
ન્હાનાં મ્હોટાં શુક લપી જઈ છાયમાં આવી બેઠાં;
કોઈ ક્યાં એ જરી નવ હલે કોઈ ક્યાંએ ન બોલે,
ને આવે જે ધ્વનિ લઘુ બધા શાન્તિનું રાજ્ય સ્થાપે.

પ્રિયતમ કરે ટેકો લેતી અને હસતી જરા
ગભરુ સરખી થાકી જેવી ઊઠી સુખી કન્યકા;
ઊછળી ઊછળી જ્વાલામુખી શમે જ્યમ શાન્તિએ,
ત્યમ દિલ નવા પ્રેમે ઘૂમી અચેષ્ટ સમું બને.

પેલી ક્રૌંચી હવે જરા દુઃખ થકી નિવૃત્તિ પામી હતી,
તેને લેઈ યુવાન ઊઠી કરમાં તેની પ્રિયા ધરી;
બોલ્યો, ‘રે પ્રિય! રે સખી! તુજ થકી હા! દૂર જાવું થશે?
કિન્તુ હું દશ દિનમાં ફરી પ્રિયે આવી મળું તુજને!’

આપતાં કોલ આ કિન્તુ કમ્પારી છૂટી અંગમાં;
શંકા કાંઈ હતી હૈયે, છુપાવી પણ તે દીધી.

જુદું કેમ થવાય ના સમજતી કન્યા બિચારી હતી;
જુદાઈ કદિ આવશે ત્યમ વળી તે ધારતી ના હતી;
હૈયું તો પિગળી ગયું નયનમાં અશ્રુ ભરાયાં અરે!
જાણે જીવ ઊડી જશે ફડફડી હૈયું ચીરાઈ જશે!

રજા ના દેવાયે, ‘પ્રિયતમ રહો!’ ના કહી શકે,
ગળે બાઝી બાઝી હઠ પણ કશો ના કરી શકે;
બનેલાં રાતાં એ નયન રડતાં માત્ર વદતાં :–
“ત્વરા આવી શાને? પ્રિયતમ! ભલે જા રહી જરા.”

અને આવી આજ્ઞા પ્રણયી કદિ લોપી ક્યમ શકે?
તહીં બન્ને બેઠાં પણ સુખ હવે ના કંઈ મળે;
ઝઝૂમે જ્યાં પાસે વિકટ દુ:ખ શિરે વિરહનું,
તહીં સ્વપ્નું એ ના કદિ મળી શકે લેશ સુખનું.

વળી યત્ને ના ના સુખ તણી પ્રતિભા ઊઠી શકે,
બલાત્કારે પાછી મધુર ગત વેળા નવ મળે;
પળો નિર્માયેલી સુખ દુઃખ તણી ના ફરી શકે,
કદી સિન્ધુમાં ના ભરતી ચડતી ઓટ વખતે.

કલાપીનો કેકારવ/૧૨૩