આખા ગુંદાસરમાં દીવે વાટ્યું ચડી ગઈ હતી, પણ અંબા ભવાની હૉટેલ આજે જાણે કે ઓજપાઈ ગઈ હતી. શાદૂળભાનાં દર્શન દુર્લભ હોવાથી હૉટેલમાં સો મણ તેલે ય અંધારા જેવું લાગતું હતું અને એ સાથે રઘાના મોં પરથી પણ જાણે કે નૂર હણાઈ ગયું લાગતું હતું.
વાળુપાણીથી પરવારીને ‘બીડી-બાકસ’ ખરીદવાને બહાને સમય પસાર કરનારા કારીગરવર્ગની ઘરાકી પુષ્કળ જામી હતી. આ દિવસે તો આઠે ય પહોર ગાંગરતુ ગ્રામોફોન હમણાં હમણાં સાવ મૂંગુ હતું.
શાદૂળભાની ગેરહાજરીમાં ‘સંતુ રંગીલી’ની રેકર્ડને છંછેડવાની હિમ્મત કોઈ કરતું નહોતું.
રોજ સોળે કળાનો થઈ ને સિંહની જેમ ગર્જતો રઘો હમણાં હમણાં સાવ મૂંગો થઈ ગયો હતો એ જોઈને ઘરાકોને પણ કુતૂહલ થતું હતું. રોજ બબ્બે ગલોફામાં તેજ–તમાકુની પટ્ટીઓ ધરબી રાખનાર આ રંગીલા માણસને આજકાલ પાન ખાવામાં ચ સ્વાદ રહ્યો નહોતો. હૉટલનો નોકર છનિયો તો કહેતો હતો કે રઘાબાપા હમણાંના તો રોટલો ય નથી ખાતા. પીરસ્યે ભાણેથી ઊભા થઈ જાય ને મેડા ઉપર જઈને ઘૂડપંખની જેમ પડ્યા રહે છે.
રઘાને કાળજે એક નહિ, બે બે નહિ, ત્રણ ત્રણ કારમા ઘા
