જો તો ખરો, કોનું સળગ્યું છે અટાણે ?’
મેડાની બારી નજીક વાંસો વાળીને બેઠેલા શાદૂળે ડોકું ફેરવીને બારી બહાર નજર કરી. બોલ્યો :
‘નથુ સોનીની ડેલીઢાળા ધુંવાડા ગોટાય છે.’
‘એલા, તારે ખોરડે જ લાગી હોય નહિ ક્યાંક !’ રઘાએ માંડણને પૂછ્યું, ‘ચૂંગીબૂંગી સળગતી તો મેલી આવ્યો નથી ને ?’
‘ઈસ્પિતાલેથી આવ્યા પછી ચૂંગીને અડ્યું છે જ કોણ ?’ માંડણે કહ્યું.
ત્યાં તો શેરીમાંથી માંડણના નામનો જ સાદ પડ્યો.
‘એલા માંડણિયા ! ક્યાં ઘલાણો છે આ ઘરણટાણે ? ઠાર્ય, તારી જીવતીને ઠાર્ય ઝટ, નીકર ભડથું થઈ જશે !’
માથે ફાળિયું વીંટવા કે પગમાં પગરખાં ય પહેરવા રોકાયા વિના માંડણિયો સડેડાટ અંબાભવાનીની નિસરણી ઊતરી ગયો. અદ્ધર શ્વાસે ઘર નજીક જઈને જોયું તો પોતાના જ ખોરડાનું ઘાસ ભરવાનું એકઢાળિયું ધૂંધવાઈ રહ્યું છે, ખપેડામાંથી ગોટેગોટા ધુમાડા નીકળે છે ને ક્યારેક ક્યારેક લાલચોળ અગનજીભ પણ લબકારા લેતી જાય છે.
ખડકીમાં બુમરાણ જામ્યું છે :
‘એલાવ, કમાડ ખેડવી નાખો, કમાડ !’
‘મારી હાળી પોતે તો સળગી પણ આખું ખોરડું સળગાવતી જાહે !’
‘કમાડ ન ખેડવાય તો ભાંગી નાખો, પણ માલીપાનું ખડ તો ઝટ ઠારી નાખો, નીકર આખી ડેલીમાં દવ લાગી જાહે !’
એક હાથ ઈસ્પિતાલમાં ગુમાવીને અપંગ બનેલો માંડણ જીવનનાટકનો આ કરુણ કાંડ અસહાય બનીને અવલેાકી રહ્યો.
પડોશના જુવાનિયાઓ બૂમ પાડતા હતા :
‘એલાવ કોઈ કોશ લાવો, સાંગડી લાવો !’