પ્રકરણ અઢારમું
શુકન પકવ્યાં
ઊજમ અને સંતુ આજે ચાર વાઢવા વાડીએ આવ્યાં હતાં. આ દેરાણીજેઠાણીને ઘર કરતાં ખેતરમાં વધારે નિરાંત ને એકાંત મળતાં તેથી તેઓ વધારે મોકળે મને સુખદુઃખની વાત કરી શકતાં.
સંતુ આજે સવારના પહોરમાં જ પાણીશેરડે વખતી ડોસી જોડે થયેલો વરવો સંવાદ વર્ણવી રહી હતી.
‘વખતીને ઠેકાણે બીજી કોઈ આવું બોલી હોત તો એને ઢીંકે ઢીંકે ગૂંદી નાખત—’
‘આપણે એવું કાંઈ ગણકારવું જ નહિ.’ ઊજમ વ્યવહારુ સલાહ આપતી હતી : ‘બોલનારનું મોઢું ગંધાય—’
‘મને તો થયું કે ઈની રાંડની જીભ જ વાઢી લઉં –’
‘એવા માણસને વતાવવામાં માલ નહિ... એના વેણ આ કાને સાંભળીને આ કાનેથી કાઢી નાખવાં સારાં... ઠાલું બોલ્યું બાર પડે ને રાંધ્યું વરે પડે.’
સંતુને આવી આવી શાણી શિખામણો આપી રહેલી ઊજમની નજર એકાએક ખેતરના ખોડીબારા તરફ ગઈ અને એ સહસા બોલી ઊઠી :
‘આ ધાડિયું કોનું આવ્યું ?’
ક્યારામાં વાઢી રહેલી સંતુએ ઊંચે જોયું તો કાંઠામારગ પરથી ખોડીબારા તરફનો ઢોરો ચડતાં માણસો દેખાયાં.
‘આ તો ઓલ્યાં વાજાંવાળાવ લાગે છે... ઓલ્યાં માબાપ
