આપી. ‘આમાં તો ભાયાતે ભાયાતુંનાં વેર કામ કરી ગ્યાં છે.’
‘કેવી રીતે ?’
‘તખુભા બાપુને ને વાવડીવાળા વાજસૂરવાળા ભાયાત વચ્ચે આજ ચાર ચાર પેઢીથી વેર હાલ્યાં આવે છે. તી કિયે છે કે વાજસૂરવાળે ઠેઠ રાજકોટની જેલમાં જઈને જીવલા ખવાહને ફોડ્યો; તખુભા બાપુએ આંહીથી બંધાવ્યા’તા એના કરતાંય બમણાં રૂપિયા આપીને જીવલા પાસે ખૂટામણ કરાવ્યું. સોનું દેખીને તો સૌ ચળે ! સાચી સાક્ષી દઈ દીધી—’
‘તને ક્યાંથી ખબર્ય પડી આ હંધીય ?’ સંતુએ કુતૂહલથી પૂછ્યું.
‘જેરામ મિસ્ત્રી વાત લઈ આવ્યો છે. ઈ ગામોગામ કારખાનાંમાં ફરે, ને વળી પાછો પોતે ભણેલગણેલ રિયો, એટલે આવું હધુંય જાણી આવે—’
છેક રોંઢો નમતાં સુધી પતિપત્નીએ ગામનાં સુખદુઃખની આવી સમીક્ષા કર્યા કરી. ઊજમ એને પિયર ગઈ હોવાથી સંતુને ઘરકામ માટે ઝટ ઝટ ઘેર પહોંચવાની ય ઉતાવળ નહતી. ખાંડિયાબાંડિયા બળદોએ પણ સારા પ્રમાણમાં નીરણ ખાઈને ઘેઘૂર વડલાને છાંયડે લાંબી ઊંઘ ખેંચી કાઢી. પણ સંતુને આજે માંડ કરીને સાંપડેલા એકાંતમાં આરામ લેવાની ઇચ્છા જ નહોતી. એણે તો ગામનાં સુખિયાં–દુખિયાં માણસોની યાદીમાં પોતાની નાનપણની એક સહિયરને સંભારી.
‘અરેરે, મને તો મારી જડકીની દયા આવે છે !’
‘કઈ જડકી ?’
‘નથુબાપાની જડી ! નો ઓળખી ? અજવાળીમાની જડાવ—પણ એનું હુલામણું નામ જડી રાખ્યું છે—’
‘હં...હં..., ઓળખી ! અજવાળીમાની જડી ! હા, તી એને વળી શું દખ આવી પડ્યાં છે ?’
‘અમારા અસ્ત્રીની જાત્યનાં દખની તમને ભાયડા માણહને
