માથે દુઃખનાં ઝાડવાં ઉગાડ્યાં છે !’
‘હોય. કરમની વાત—’
‘કરમ ? અરે ઊભી હોય તો આંગણું કોળી ઊઠે એવી સતવતી બાઈ ઉપર આવાં આળ ચડાવ્યાં, એને કરમની વાત કે’વાય ? હંધા ય કારહા ઓલ્યા સોનકાના—’
આગલી રાતની અફવા જાણે કે સાચી પડી હોય એમ લાગતું હતુ. સંતુને ગામની સીમ બહાર હાંકી કાઢવાની યોજના સામે જુવાનિયાઓ શાપરથી ફોજદારને બોલાવનાર છે એ જે ગપગોળો ઊડેલો એ સાચો પડ્યો લાગતો હતો, અને તેથી જ ગામના ચૌદશિયાઓ ફફડી ઊઠ્યા હતા. ગુનેગારોમાં ગભરાટ વ્યાપી ગયો હતો. રાંપીના ઘા જેવો તાલ થઈ ગયો હતો.
‘જીવા ખવાહને જેર કરશે !’
‘નથુ સોનીને હાથકડી નાખશે !’
‘ના રે ના, સાચો ગુનેગાર તો ઓઘડભાભો જ ગણાય. ડાકલા વગાડી વગાડીને મેલડીને નામે સંતુડીના હાથ સસડાવી મેલ્યા, તીં પહેલવહેલી કડી તો એને જ પે’રાવશે.’
‘અરે જોજો તો ખરા, શંકરભાઈ ફોજદારના ઝપાટા ! ઠેઠ કાળકામાતાની ટૂંક લગણ પગેરું કાઢીને ઓલ્યા ઘૂઘરિયાળાનો જબાપ માગશે.’
એક તરફ રઘો મ્યાનમાંથી કાઢેલી કટારીને નજર સન્મુખ મૂકીને હવે સંતુ પર શી વીતે છે એની રાહ જોતો રહ્યો; બીજી તરફ ‘દલ્લી દેખો, બમ્બઈ દેખો !’નો ખેલ ચાલતો રહ્યો. ત્રીજી તરફ ઓઘડભાભો આ આગંતુક વૃદ્ધાને ઓળખવા માટે વિવિધ અણસાર અને એંધાણોને યાદ કરતો રહ્યો, ચોથી તરફ, ગામને પાદર અણધાર્યા આવી પહોંચેલા પોલીસ અફસરનો પંજો કોના ઉપર પડે છે એ અંગે અનુમાનો થતાં રહ્યાં.
‘રઘાભાઈ ! આ કટાર હવે મ્યાન કરો ! હવે સંતુને કોઈ
