ધીમે ધીમે પૂંછડાં પરના ભયની ચર્ચા શરૂ થઈ.
‘આ દુકાળ વરહમાં ઢોર તો નીરણપૂળા વન્યા નહિ મરતું હોય તો ય મરશે જ ને ?’
‘આ જુસબાના એકાવાળો બળદ રઘાને શાપરનો પલ્લો કરાવી આવ્યા પછી પૂંહલી ગ્યો છ. પહેલવહેલો ઈ જ મરશે એમ લાગે છે.’
‘અરરર ! ઢોરઢાંખર મરી જાહે તો આવતી સાલ વરસાદ થાય તોય શું ?’
બપોર સુધીમાં તો ગામમાં તો ઘેરઘેર મેલડીના કોપની વાત પહોંચી ગઈ. મુછ ને પૂછ પરના આ ભયની વાત સાંભળીને લોકો એવાં તો ગભરાઈ ગયાં કે ભૂતેશ્વરની વાડીએ જઈ જઈને ઘુઘરિયાળા બાવાને આ કોપના સાંત્વનના માર્ગો સૂચવવાની વિનતી કરવા લાગ્યાં.
રોંઢા ટાણે જીવાને ઘરે પંચાણભાભાનો ખરખરો કરવા ગયેલા માણસોએ આ મેલડી માતાના કોપની વાત કહી.
આગલી રાતે નથુકાકાએ મુખીને ભંભેરીને ગામપંચ બોલાવવાનું ને સંતુનો ન્યાય કરવાનું જે સૂચન કર્યું હતું એનો અમલ શી રીતે કરવો એની ચિંતામાં જીવો ડૂબેલો હતો એને આ મેલડીના કોપના વર્ણને ચોખ્ખો દીવા જેવો રસ્તો દેખાડી દીધો.
‘ભૂતેશ્વર જઈને મારા બાપુના નામનો દીવો કરી આવું.’ કરતોકને એ ઊઠ્યો ને સીધો ઘુઘરિયાળા બાવા પાસે પહોંચ્યો.
*
