શક્યો. છનાકાકાનું ખૂન કરીને નાઠો. બે વર્ષ છૂપો રહ્યો. પછી આવી બાબર જોડે ભળ્યો.
લૂંટોમાંથી લાગ મળે ત્યારે અલિયો બાબરિયાની રજા લેતો અને એનાં પગલાં હમેશાં … ગામની વાટે વળી જતાં. એ ગામની સીમમાં એક ખેતર હતું. ખેતરમાં કૂવો હતો. કૂવા પર એન્જિન-પંપ ચાલતો. એવી હરિયાળીવાળી એકાંતમાં એક મકાન હતું. આ મકાને અલિયાને માટે એક સ્ત્રી રાહ જોઈ રહેતી. એ હતી અલિયાની જુવાન ઓરત. એ સ્ત્રીને શરણું આપનારો આ મકાન અને ખેતરના માલિક અલિયાની લૂંટોમાંથી માતબર બનતો હતો, એવું એક અનુમાન છે.
આ આશ્રયદાતાને એક દિવસ જિલ્લાના હાકેમની સમક્ષ ખડા થવું પડ્યું. એનાં માલમિલકત જપ્ત થવાની અને એનું શરીર સળિયા પાછળ પૂરવાની ધમકી મળી.
“હા, સાહેબ !” માલિકે હાથ જોડ્યા : "અલિયાની વહુ જ છે. મારે ઘેર કામ કરે છે. કદાચ એ આવતો પણ હશે. હું પકડાવી આપીશ. પણ એથી તો મારા પર બાબરિયાનું મોટું વેર ઊભું થશે. એ કરતાં બીજો રસ્તો હું બતાવું ? અલિયો ખુદ બાબરિયાને જ પકડાવી આપે તો તમે અલિયાને છોડી દેશો ?”
વાત સાહેબને ગળે ઊતરી. થોડે દિવસે એ આશ્રયદાતાની મારફત છૂપી રીતે અલિયો જિલ્લાના હાકેમને સોંપાઈ ગયો.
સોંપાયા પછી પણ અલિયો તો ચારેક નવા સાથીદારોની ટોળી લઈ ભટકે છે, ચુનંદી નવી બંદૂક ફેરવે છે - અને એ તો નાનીમોટી લૂંટોયે કરે છે !
છતાં એને નથી જિલ્લાની પોલીસ અટકાવતી, નથી ગાયકવાડી સત્તા પકડતી, ને નથી પાડોશી રાજ્યો એને હાથ અડકાડતાં.
કંઈક વાતો વહેતી થઈ : અલિયાના નવા સાથીદારો તો પોલીસવાળા છે : એની નવી બંદૂકો તો આ કે તે લાઇસન્સદાર ગૃહસ્થોની માલિકીની છે : એને કોઈએ નથી પકડવાનો, એવો કોઈક 'સર્ક્યુલર'
