છે?"
"મેં તને કોલ દીધેલો ને, કે હું વહેલો વહેલો આવી પહોંચીશ!"
"નહિ, અહીં હવે કદી ન આવશો. તમારી અને મારી વચ્ચે હવે શું છે તે? બધું જ સમાપ્ત થઈ ગયું છે, એ તો તમને ખબર છે."
જાણે કે એ જવાબને સાંભળ્યો જ ન હોય તેમ મુસાફર એ-ના એ ઠરેલા અવાજે બોલ્યો: "મારે આવવું તો હતું ક્યારનુંય; પણ આથી વહેલું ન બની શક્યું. ખેર! આખરે આવી તો પહોંચ્યો છું ને!"
"શા માટે? શા માટે? શા માટે તમે અહીં આવ્યા?"
"તને તેડી જવા માટે."
"મને તેડી જવા માટે? તમે જાણો તો છો, કે હું પરણી ગયેલી છું."
"જાણું છું."
"તે છતાં મને તેડી જવા આવ્યા છો?"
"બેશક, બેશક!"
"ઓ પ્રભુ! ઓહ! ત્રાસ!" એવું લવતી જલદેવીએ બે હાથ વચ્ચે માથું દબાવી દીધું.
"દરિયાપરી! તારે મારી સાથે નથી આવવું?"
"ના, ના, ના! કદી નહિ આવું-નહિ આવી શકું. મારામાં હિંમત નથી."
મુસાફર તારની વાડ ટપીને અંદર આવ્યો. નજીક જતાં જતાં કહ્યું: "દરિયાપરી! હું જાઉં તે પહેલાં તને એક વાત કહી દઉં."
એને નજીક આવતો દેખીને જલદેવી પોકારી ઊઠી: "દૂર રહેજો. પાસે ન આવતા. મને અડકતા નહિ. હું કહું છું કે મને અડકતા નહિ."
તોયે પ્રવાસી મક્કમ પગલે ધીરે ધીરે નજીક આવ્યો. બોલ્યો: "દરિયાપરી! તું શા સારુ મારાથી આટલી ગભરાય છે?"
"મારી સામે એમ આંખો રાખીને તમે ન તાકી રહો." એટલું બોલીને એ આંખોમાં કોઈ કાળ ભાળતી હોય એમ જલદેવીએ પોતાની આંખો આડે હાથ દાબી દીધો.
