અમુક રંગનું કવર પારખવાની માથાકૂટ કર્યા કરી...અને આખરે પોતાનો પરાજય પોતાના મોં પર લખી લઇને એ ચાલતો થયો.
એ જતો હતો ત્યારે એ મારી નજરે કેવો જણાતો હતો? કઇ ઉપમા આપું?.. હા, હા, યાદ આવીઃ એ લાગતો હતો સીંચોડામાંથી ચેપાઇને બહાર નીકળેલા શેરડીના સાંઠા જેવો.
ટપાલનાં રંગબેરંગી પરબીડિયાં મારા ટેબલ પર મારી લિજ્જતનાં મેઘધનુષ્યો રચતાં હતાં. એ તમામને પતાવી ઘડીમાં મેઘધનુષ્યો રચતો અને ઘડીમાં મારી રચનાઓને વિખેરતો હું ઊભો થયો. પ્રદ્યોતને હું શોધતો હતો. અમારી સંસ્થાના 'ગ્રામ સેવક મંડળ'ના ઉતારામાં એ હોવો જોઇએ. લટાર મારતાં મારતાં હું તો એ ઉતારાની તપાસ અર્થે જ જાણે આવી ચડ્યો હોઉં એવું દેખાડવા માટે મેં માળીને એક ચીમળાતો ગુલાબનો રોપ બતાવ્યો ને કહ્યું: "માળી, તારો ને મારો સમાન ધંધોઃ હું જગતનાં માનવપુષ્પોનો માળી, ને તું આ વનસ્પતિનો. તને આ રોપ સુકાયો દેખી દુઃખ નથી થતુ? મારા તો શ્વાસ ઉડી જાય જો મારું એક પણ સહકર્મચારી સુકાય તો."
હું મકાનમાં ગયો."આ પાણીના ગોળામાં ફૂગ તો નથી જામતી ને?" એમ કહેતાં કહેતાં મેં ગોળાની અંદર હાથ ફેરવ્યો, ત્યાં તો અંદરથી પ્રદ્યોતનો નિઃશ્વાસ સંભળાયો.
"કોણ છે અંદર?" કહેતો હું દાખલ થયો. પ્રદ્યોત નાક-મોં લૂછતો હતો.
"કેમ, પ્રદ્યોત, તમને વળી પાછી શરદી લાગી શું?"
પ્રદ્યોતે માથું હલાવ્યું.
"ચાલો, યુકેલિપ્ટસ છાંટી દઉં તમારા રૂમાલમાં."
પ્રદ્યોતે ફરી પાછું માથું ધુણાવ્યું - પણ નકારમાં.
"કેમ? શરીર બગડ્યું છે, તેથી કંઇ નથી ગોઠતું? ઘર સાંભરે છે? માબાપ યાદ આવે છે?" મેં વહાલભર્યા હાથે ને પંપાળતાં પંપાળતાં પૂછ્યું.
એણે ફરી ડોકું ઘુણાવ્યું - નકારમા;પણ એની આંખોએ જૂદો જવાબ દીધો - હકારભર્યાં આંસુઓનો.
