જ મશગૂલ હતાં. હજુ કોઈ મદદે આવતું નહોતું.
“સુનીલા !” કોઈનો નાજુક સૂર આવ્યો, “તમારે સારુ જ આ સંકટ ઊભું થયું છે. ગિવ એ હેલ્પિંગ હૅન્ડ, વોન્ટ યુ? (જરા હાથનો ટેકો નહીં આપો શું?”)
બોલનારની દિશામાં કશું જ લક્ષ આપ્યા વગર સુનીલાએ નિરંજનનો હાથ પોતાના ખભા પર ટેકવી લીધો, ને એને વર્ગની બેઠક ઉપર પહોંચાડ્યો.
તે દિવસ સાંજની એસેમ્બીમાં નિરંજને જે હાર ખાધી તે હારની તોલે આવે તેવો કોઈ જ બનાવ એના પૂર્વજીવનમાંથી એને યાદ આવ્યો નહીં. પોતાનો લેખ વાંચવા એ ઊભો થતો હતો ત્યારે એને લથડિયું આવ્યું, એ સાથે જ બાલ્કનીમાંથી એકસામટા કિકિયારા ઊઠ્યા “મિસ સુનીલા ! મિસ સુનીલા !“
"ઓ-હો-હો-હો.” એવો એક લાંબો સમૂહ-ઘોષ આખા ખંડમાંથી ગાજ્યો. અને પહેલી હારના બાંકડા પર બેઠેલી સુનીલાને માથે કાગળના છૂંદા વરસ્યા.
નિરંજને વેદના-ભરપૂર આંખો ચારે બાજુ ફેરવી; તેમ તેમ તો જુવાન શ્રોતાજનોને વધુ ચાનક ચડી.
નિરંજનનું કલેજું ઘવાતું હતું. એના કારણે એક કુમારિકા વિદ્યાર્થિની પ્રત્યે આટલી બધી અસભ્યતા થતી હતી.
એટલો વિચાર પૂરો નથી થયો ત્યાં તો પોતે પોતાની બગલ પર એક હાથનો ટેકો અનુભવ્યો. પોતે નજર કરીઃ એ સુનીલા જ હતી. મલકાતીમલકાતી એ કહેતી હતી: “ચાલો, ચડો.”
સુનીલા શું મશકરી કરતી હતી? એ શું બધાંની હાંસીમાં જોડાઈ હતી?
નહીં, નહીં, અત્યંત મૃદુ ટેકો આપીને નિરંજનનું શરીર વ્યાસપીઠ પર પહોંચતું કરીને સુનીલા પાછી પોતાની બેઠકે આવી બેઠી.
મશ્કરીના અને કટાક્ષોના ઘોષ શમી ગયા. વાદળાં જાણે કે બીજું
