"એ પ્રદેશ – " નિરંજન નવાઈ પામ્યો.
“હા, પ્રેમનો પ્રદેશ.”
“એટલે?”
“એટલે અમારું થનારું લગ્ન તે પ્રેમલગ્ન નથી.”
"પ્રેમ વગર લગ્ન ?”
"પ્રેમ વગરનું લગ્ન, માટે જ એ લગ્ન ટકાઉ બનશે.”
“પ્રેમને સ્થાને?"
“સહાનુભૂતિઃ સહાનુકંપા: સુખદુઃખમાં સહભાગીપણું.”
નિરંજન આંખો ચોળી રહ્યો.
“સુધીર ! આંહીં આવ તો !” પેલા છોકરાને બોલાવીને સુનીલાએ નિરંજનને કહ્યું, “આનું મોં જોયું ? અણસાર કોના જેવી છે ?”
"કોના જેવી ?”
“તમારા જેવી.”
નિરંજનને રમૂજ થઈ. એણે કહ્યું: “એના બાપુજી સાંભળી જશે. તો લાકડી લેશે.”
“તો દસ વાર હું એ જ વાત કહેતી દસ લાકડીઓ ખાઈ લઈશ.”
નાહીને પેલા પુરુષ બહાર નીકળ્યો. સુનીલાએ કહ્યું: “આ સુધીરની મુખમુદ્રા આમને મળતી છે એમ હું કહું, તો તમે લાકડી લેશો ખરા?”
"લઉં તો ખરો. પણ સામી લાકડી ખાવી પડે તેની બીક છે ને !"
"પણ તમે જ કહો ચહેરા મળતા છે કે નહી ?”
“હો કે ન હો તમને લાગે છે તેટલી મારા આનંદની વાત. મિત્રનું સંભારણું રહેશે તો તમે ઝટ મારું ઘર નહીં છોડો. મારી તો એ મતલબની વાત.”
“ઘર મારું કે તમારું ?”
"તમારું કહો તો તો પાડ જ માનું ને !”
“હું તો એમ કહું છું કે સુધીરનો ચહેરો જ્યાં સુધી આમના મોંને
