સાન્દર્યે હલકા પ્રકારનું છે છતાં કાંઈંક મેહક, આકર્ષક, વિશેષ વ્હેરદ્વાર,
સમળ હોય એમ ભાસ થાયછે. હામાં પણુ અથૈ સભાગેછે. પુણ્ય વૃત્તિ તે પાપવૃત્તિ કરતાં પ્રથમદર્શને મનુષ્યને ઓછી આકર્ષક લાગે- છે, પાપવૃત્તિના બલાડમ્બર લાભક હોયછે; પરંતુ ઊંડું તપાસતાં ખરું સાન્દર્ય પુણ્યવૃત્તિમાં જ છે. એ જણાવવાના હેતુ એ ચિત્રના આ અંશના છે. પુણ્યવૃત્તિનું પ્રથમદર્શને એછા પ્રભાવવાળુ સૈાન્દર્ય ચીતરેલુછે છતાં તેમાં અલૈાકિકતા, દિવ્યતા વગેરે ઊંચા અને ઊંડા ભાવેની કામુદી જેવી છાયા, અમૃતની રૅલ જેવા વિસ્તાર વગેરે અંશા જણાઈ આવેછે તે એ સાન્દર્યના તાત્ત્વિક દષ્ટિયે ચઢિયાતા- પાની જ સાબીતી માટે છે. “ આ ઉપરથી સૂચવેછે કે મનુષ્યને પાપત્તિનું આકર્ષણ પિ માહક અને સબળ લાગેઅે તથાપિ આખર જોતાં, સત્ય જોતાં, પુણ્યવૃત્તિનું અળ જ સાચુ અને સુખમયછે. આ એ સ્ત્રી- એનાં સ્થાન ગાઠવવામાં પશુ ચતુરાઈ ચિત્રકારે વાપરીછે, પાપ- ત્તિને કાંઇંક નીચે રાખીછે, અને પુણ્યવૃત્તિને કાંઇક ઊંચે રહેલી ચીતરીછે, તે એમ સૂચવેછે કે પાપત્તિ મનુષ્યને અધઃપાત કરાત્ર- નારીછે. અને પુણ્યવૃત્તિ, દિવ્ય લાકમાંથી આવનારી હાઈ, મનુષ્યને ઉન્નત દશામાં, દિબ્મ માર્ગમાં ખેંચી ચઢાવનારી છે.” આ કાવ્યમાં વિષયભૂત કરેલા “ સ્વેચ્છાસ્વીકાર ’’ના તત્ત્વની ચર્ચા પણુ એ વ્યાખ્યાનમાંથી ઉતારુંછું, જેથી ખુલાસા થરોઃ— = “ આ જગતમાં પાપપુણ્યનું યુદ્ધ ચાલ્યા જ કરેછે. મનુષ્યતામાં પાપ અને પુણ્ય એ એમાંથી એકના વાકાર અને ખીજાના ત્યાગ
કરવા માટે સ્વેચ્છાાક્તિ ભર મૂકેલીછે, તે શક્તિને ખરા ઉપયોગ