અદાલતના પ્રમુખે પૂછ્યું : “છેલ્લી વાર – બોલો : પ્રશ્નોના જવાબ આપવા છે ?”
કેદીએ નકારમાં ડોકું હલાવ્યું.
લશ્કરી પ્રમુખે હુકમ દીધો : “લે જાવ. કલ ફજરમેં ફેંક દો.”
કેદી જેવા ને તેવા રુઆબ સાથે ચાલ્યો ગયો. જાસૂસ સુંદરીએ એની આંખો સાથે આંખો મિલાવવા છેલ્લી કોશિશ કરી : પણ કેદી એના અસ્તિત્વનો યે ખ્યાલ બતાવ્યા સિવાય નીકળી ગયો.
જાસૂસ સુંદરીની ગર્વભરી આંખોમાંથી ગર્વ અને કટાક્ષ નીતરી ગયાં; આંખોમાં કંઈક ન સમજાય તેવો ભાવપલટો આવ્યો. પણ એણે સમતા ન ગુમાવી. થોડી વારે ધીરેથી એણે લશ્કરી અદાલતને કહ્યું : “મને એ કેદી જોડે દસ મિનિટનો સમય આપશો ?”
“કેમ ?”
“હું એની જબાન ખોલાવી શકીશ.”
“નિરર્થક છે. શત્રુ-દેશના કોઈ પણ માણસની જબાન એની ઇચ્છા વિરુદ્ધ ખોલાવવી નિરર્થક છે.”
“મને મારામાં વિશ્વાસ છે. દસ જ મિનિટ આપો.”
દસ મિનિટોની મુદત લઈને ઓરત કેદીના ખંડમાં દાખલ થઈ; પહેરેગીર અફસરોને કહ્યું : “તમે હમણાં સિધાવો.”
“પણ – પણ-”
“ફિકર નહિ; મારા કબજામાં – મારી જવાબદારી પર છે એ.”
[5]
બેઉ એકલાં પડ્યાં. ઓરતે પૂછયું : “કેમ, હવે તો ઓળખાણ પડે છે ને ?”
“તું એક ઓરત છે એ જ મોટામાં મોટી ઓળખાણ.”
“આપણે કેટલી વાર મળ્યાં ?”
“ઘણી વાર.”
“તમે એકેય વાર ન રોકાયા.”
