“એ જ મોકાણ છે ને ?” માલાએ મોં બગાડયું.
પોતાનો માનવધર્મ વિચારતો એ ઉભો થઈ રહ્યો. ગોરો : એની આબાને દારુ ઢીંચાવી આબાનું શરીર રગદોળનાર ગોરો ! જંગલી માછીમારોને પોતાની ઓરત પર પ્યાર હોય એ વાતની ક્રુર હાંસી કરનાર ગોરો : લોહી પીવાથી પણ વેરની તૃપ્તિ ન થાય તેવો ગોરો ! અધમ આખી જાત ગોરાની....
છતાં - છતાં - બ૨ફની જીવતી કબરમાં ગુંગળાઇને બે નિરાધાર માનવીઓ જાન હારી રહેલ છે, એનેય ઘેર આબા જેવી વ્હાલી ઓરત અને બચ્છાં વાટ જોઈ રહેશે.
માલાના ઇતની ભીંસ છૂટી પડી ગઈ, એના મોંની કરડી રેખાઓ પોચી પડી, ભાઈને એણે કહ્યું :“હાલ્ય, ભૈયા ! હાલ્ય, કાઢીએ એને બા'૨."
બેઉ જણાએ મહેનત કરીને અને મૂર્છિત શરીરોને કુત્તા-ગાડીમાં ચડાવ્યાં; ગાડી પાછી ગામ ભણી લીધી.
ગામલોકોએ દોટાદોટ આવી પહોંચી બેઉ શરીરોને માલાના કૂબામાં લીધાં. માલાની બન્ને ઓરતો એ બેહોશ મહેમાનોની શરીરોને મર્દન,શેક વગેરે ગરમી આપનારા ઉપચારોમાં લાગી ગઈ.
બીજે દિવસે પરોણા શુદ્ધિમાં આવીને બેઠા હતા. માલાની બરઉ ઓરતો ગરમાગરમ શેકેલ માંસના ટુકડાને જીભ વડે ચાટી ચાટી ઠંડા કરતી મહેમાનોને ખવરાવી રહી હતી.
માલો કરડી મુખમુદ્રા ધારણ કરી બાજુમાં બેઠો બેઠો છુરી ઘસતો હતો.
ગોરા જુવાનોને તાજુબી થાય છે : “આ માણસ શા માટે આપણી સામે કરડી નજર રાખી રહેલ છે ? આપણને બચાવનાર એ પોતે જ છે, છતાં એને આપણા પ્રત્યે અણગમો કેમ છે ?"
“પાછો છુરી સજી રહ્યો છે." બીજાએ કહ્યું.
“કાંઈક કુબુદ્ધિ તો નહિ હોય?"
માલાને બોલાવવાના પ્રયત્નો તેણે કર્યા; પણ પ્રયત્નો એળે ગયા.
