છે. સુકન્યાનો છટાદાર હુકમ સાંભળી ભગીરથે સ્મિત કર્યું,
'તું હસ ને ! તારે શું ? અમારા જીવને શું થતું હશે તે તું શાનો જાણે?' સુકુન્યાએ ભગીરથ પાસે આવી છણકો કર્યો.
'તારા જીવને શું થતું હશે તે હું જાણું જાણું છું.'
'જાણ્યું તેં.'
'મને અને મારા ઘરને છોડી જવા તું તૈયાર હતી એ તો મેં પ્રત્યક્ષ આંખે જોયું.'
'મને વધારે છંછેડીશ નહિ. હું ક્યાં જતી હતી તે તું જાણે છે?'
'ના.'
'જો જો, હું તો આની પાછળ જતી હતી.' કહી સુકન્યાએ પોતાની મુઠ્ઠી ઉઘાડી, અને ભગીરથની આંખ આગળ એક ઝીણી વસ્તુ ધરી.
ભગીરથની છબીવાળું એ નાનકડું લૉકેટ હતું ! પત્રમાં લખેલા સ્થળે ભગીરથની પાછળ સુકન્યા જતી હતી ! મુખ જોવા માટે તેણે લૉકેટ હાથમાં રાખી લીધું હતું !
શી આ ઘેલછા ? બન્ને શંકાશીલ બન્યાં, લડ્યાં, અબોલ રહ્યાં, જુદાં પડ્યાં, તો ય પાછા આવી એક જ સ્થળે ભેગાં મળ્યાં ! પતિ પત્નીની છબી લેવા પત્ની પાસે આવ્યો; પતિની છબી લઈ પત્ની પતિ પાછળ જતી હતી ! સમાન હક્ક !
એક ન સહેવાય એવો વિચાર ભગીરથને આવ્યો :
'લૉકેટમાં બીજા કોઈની છબી હોય તો ?'
એ સંભવિત હતું. ચીડવવા, હક્ક સ્થાપન કરવા, સ્વમાન જાળવવા આપણે આપણા હૃદયભાવ છુપાવીએ છીએ. પતિપત્ની પરસ્પરને પ્રિય ન લાગે એવું ભાગ્યે જ બને છે. એમ બને ત્યારે જાણવું કે સમાન હકના સ્થાપનામાં કંઈક ભૂલ થઈ છે !
'શો વિચાર કરે છે ? ' સુકન્યાએ પૂછ્યું. તે પતિમય થઈ
