ઓછું પાત્ર ને અદકું ભણ્યો...'
હું કાંઈ બોલ્યો નહિ, પરંતુ તે જ ક્ષણથી હું શેઠ શેઠાણીનો દુશ્મન બન્યો. શેઠાણીનું ખૂન કરવાને મને વિચાર આવ્યો; તેને રીબીરીબીને મારવાની મેં કલ્પનાઓ કરી; તેના ધનમાલને લૂંટાવી તેને અને તેની દીકરીને ભીખ માગતાં ટળવળતાં જોવાનું દ્રશ્ય રચી મેં મારી વૈરવૃત્તિ સંતોષી. પરંતુ માસિક ત્રીસ રૂપિયાના પગારે મને એટલો નમાલો બનાવી દીધો હતો કે ઉગ્ર કલ્૫નાઓ ઘડવા છતાં એક પણ ઉગ્ર શબ્દ હું શેઠ શેઠાણીને કહી શક્યો નહિ.
બિચારી પ્રિયબાળા ! એક દિવસ સહજ લપાઈને તે અમારી ઓરડીમાં આવી. તે બાળકી સંસ્કાર શું તે જાણતી નહોતી એટલે તેના સંસ્કાર ઘમંડને સરિતા અસ્પૃશ્ય નહોતી લાગતી. તેને રમવું હતું - એટલે તેની બાળક ઢબે હૃદય ખોલવું હતું. ઉમ્મરની સાથે ઊંચી વધતી – સખ્ત થતી જતી સ્વાર્થની – મારા તારાની – દીવાલ હજી પ્રિયબાળાની આસપાસ ઓળંગાય એવી નીચી અને મૃદુ રહી હતી.
'મારે સરિતા જોડે રમવું છે.' જરા વિલાઈને તેણે કહ્યું. તેને શી રીતે ના કહેવાય? માતાનો અન્યાય તે અસ્પષ્ટ રીતે સમજતી હતી. માને અને નોકર બાઈને ચૂકવી તે તેની સમવયની સરિતા સાથે રમવા આવી હતી. બાળકોને સમોવડિયાં સાથે જેવું ફાવે છે એવું કોઈની જોડે ફાવતું નથી. સરિતા એટલામાં ત્યાં દોડતી આવી જ હતી. અમારી પરવાનગીની જરૂર જ ન હોય એમ તેમણે રમવાની શરૂઆત કરી દીધી.
૫ંદર વીસ મિનિટમાં નોકર બાઈએ ઓરડીની બહાર આવી પ્રિયબાળાને ધીમી બૂમ પાડી. પ્રિયબાળાના મનસ્વીપણાની શિક્ષા તેના નોકરોને કરવામાં આવતી. પ્રિયબાળા ઝટ બહાર નીકળી. રમકડાંની ઝાંપી તે સાથે લાવી હતી તે બાઈએ મંગાવી લીધી. કોઈક સ્થળે રમતમાં મૂકી રાખેલાં બે પૂતળાં મારી ઓરડીમાં રહી ગયાં હતાં.
એક કલાકે તેની ખબર પડી. પેલી બાઈ બે પૂતળાં શોધતી
