ટેકરી ઉપરથી એક સુન્દરી નદીપટમાં ઉતરી. કલ્યાણલક્ષ્મી સમી વનશોભા ત્હેાનાં સ્નિગ્ધ નયનોમાં વિરાજતી. ભગવો પાલવ એની આગળ ઉડતો, એની આસપાસ તેજ વર્ષતાં નદીની વેળુમાં એનાં પગલાં પાંદડીઓ પાડતાં.
પુરુષે સુન્દરીને દૂરથી આવતી દીઠી. ત્હે,ની ગૌર પ્રભા, ઉગતા સૂર્ય સમી ત્હેયની ભગવી મુદ્રા, મુખમંડળમાં મુદ્રાંકિત ભાવ, પાછળ વરસતાં સૂર્યતેજનાં કિરણો -કોણ જાણે શું?- જોઇને પુરુષની શોકાચ્છાદી મુખમુદ્રામાં સ્મિતની રેખાઓ ફરકીને શોભી ઉઠી.
એને અગમ્યનાં દર્શન થયાં.
સ્થિર પગલે સુન્દરી પુરુષ ભણી ચાલી. નવસૂર્યની વિખરાતી કિરણાવલિ શી સુભગ કેશાવલિ, નીલવર્ણાં નયનો, પ્રકાશતાં ને અશ્રુનિર્મળ તે પુરુષના દેહશિખરેથી નીતરતા મનોભાવઃ નિરખતી-ન નિરખતી તે સુન્દરી ચિતા ભણી ચાલી. પળમાં પુરુષ સન્મુખ આવી ઉભી.
દયાની મૂર્તિ શી તે આર્દ્ર ભાવે નીતરતી.
‘શું કરો છો આ? આંસુથી ચિતા છંટાશે? મૂવે જીવન આવશે?’
ઉત્તર કાજે ક્ષણેક તે થંભી. અન્તરિક્ષ અબોલ રહ્યું. પાંદડી ઉપર તેજ ફરકે એમ એના હોઠ ઉપર તેજ ફરકતું હતું.
‘કોને બોલાવો છો? સ્વર્ગે ગયેલાંને પાછાં બોલાવો છો? સ્વર્ગ કરતાં જગતમાં વધારે સુખિયાં કરશો? આંસુ
