એની આંખ વનદેશ જોતી, પણ અન્તર કંઈક અનેરૂં નિરખતું. કીકીઓ કંઈક હૃદયમાં ન્ય્હાળતી.
જા-જા, ગાંડી થઈ લાગ છ. એ તો વાદળી છે વાદળી. સહિયરો હસી પડી. હાસ્ય સાંભળી તે આગ્રહીને સ્થિરનયન થઈ.
નહિ, નહિ. ત્હેની યે પાછળ, એ વાદળીથી યે વેગળે, જૂઓ, જૂઓ; પેલું, પ્હણેઃ આભને આંગણે, ઉડતા ફૂલ જેવું વિમાન; ને મંહી -
અને મંહી શું? બોલનાર પણ એ સ્પષ્ટ જાણતી ન હતી.
સરોવરેથી સહિયરો આશ્રમ ભણી વળી. તેજનાં કિરણો સ્ફુરવતા હરિણમંડળ સમું સહિયરવૃન્દ વનમાંથી આશ્રમે આવ્યું.
આશ્રમની વાડીમાં બાળકો દોડતાં. એમને જોઈને તે રડી પડી ને બોલીઃ એવડી ઉતાવળ શી છે જે?
વાડીમાં ફૂલડાં વેલીઝૂલે હીંચકા ખાતાં. એમને જોઈને તે હસી, ને કહ્યુંઃ જીવન એ કાળનો હીંચકો છે.અ છાંયડે બેઠેલી યુવતીઓ બાળકોને માટે મુગટ ગૂંથતી હતી. તે ડમરો અને સરવની ડાંખળીઓની માળા બાંધતી હતી.
અને પેલું જૂવો છો ત્હમે? ત્હેણે પૂછ્યું.
શું? નદી ઉપર હોડકું તરે છે તે?
